Altijd een bijzondere dag. Dat zal ook nog wel een paar generaties zo blijven. De onrust rondom 4 mei vorig jaar, en ook dit jaar, laat ik maar even aan me voorbij gaan.
Als kind, niets begrijpend van de achtergrond van deze dag, had ik een hekel aan 4 mei en alles wat erom heen speelde. Voor mijn gevoel werden dagen tevoren al de programma’s op tv aangepast en vonden reguliere programma’s geen doorgang. Na het avondeten op 4 mei niet meer naar buiten en dus verplicht binnenzitten met tv programma’s waar ik niets van begreep.
Het heeft me wel het bijzondere karakter van deze dagen geleerd, er was iets buitengewoons waardoor ik, weliswaar mopperend, thuis moest blijven. Mijn vader ging gewoontegetrouw om 19.15u richting de gereformeerde kerk vanwaar de Stille Tocht naar de plaatselijke begraafplaats begon.
Die gewoonte heb ik overgenomen sinds de laatste jaren dat hij niet meer alleen kon en we samen gingen. Een moment om even bij stil te staan, het was allemaal niet vanzelf dat we hier zo konden staan. In zijn omgeving, tijdens de oorlog, was het bepaald onveilig, vooral door Nederlanders. Dat heeft hem, als vijftienjarige, gevormd en daarmee mij ook. Altijd goed van vertrouwen maar met reserve, zo was dat en zo is dat, denk ik.
Het zal vast niet alleen daar vandaan komen, ook andere levenservaringen brengen zoiets mee, voor deze dag vind ik hem tekenend.
Ga naar de inhoud
