Apeldoorn

Apeldoorn in de vroege ochtend, ik heb het al vaak gezien en eigenlijk hoef ik het niet te zien. Zo werd ik 39 jaar geleden op deze zelfde plek, alleen vier verdiepingen hoger, wakker na een operatie aan mijn enkel. Onverwacht na een ongelukje met mijn brommer en een onbekende auto. Behoorlijk pijn en een beetje confuus van alle gebeurtenissen werd ik wakker. Eigenlijk zoals nu ook weer. 39 jaar geleden waren er nog geen tv’s op de kamers en had je alleen radio. Met een grote oorschelp kon je daar naar luisteren en het waren geloof ik zes zenders. Ja, die goeie oude tijd. Wakker werd ik dus en half soezerig hoorde ik op de radio een liedje dat ik, op de een of andere manier, troost kon geven. Jolene van Dolly Parton werd gespeeld en ik vond het mooi. Nooit van haar noch het liedje gehoord. Later, uit het ziekenhuis, op zoek naar het nummer en wie het zong. Dat waren toen of andere zoektochten want nu gaan we internet op en je vind van alles maar, ter herinnering, dat was er toen nog niet. Zoeken in de weinige muziekbladen en luisteren naar de radio of het liedje weer langs kwam en dan snel de cassetterecorder aan om op te nemen. Nu, 39 jaar later in weer in datzelfde ziekenhuis en ben voorzien van een iPhone en iPad, wat een luxe toch. Vanuit mijn bed bel ik met mijn relatief nieuwe werkgever om ze kond te doen van het ziek zijn van hun employee. Met een figuurlijke pijn in het hart want het zouden de laatste dagen zijn in mijn oude wijk. Dat betekent afscheid van cliënten en van sommige had ik dat persoonlijk willen doen. Het gaat helaas niet gebeuren en dat spijt me zeer. Zo zie je maar dat de ene vroege ochtend de andere niet is. Jolene is eigenlijk een zeiklied kom ik tot de ontdekking maar wel een mijn mooie zeiklied en daarom. Nu is het zo, in een bed allemaal minder handig anders kon u er nu naar luisteren. Met een beetje geluk zet het andere Klinkertje het voor mij achter deze blog. Tot de volgende.