Breur

Wat als je in plaats van doof blind bent? Wat als je in plaats van alleen armen slechts alleen benen hebt. Wat als; zo kan ik nog een paar vergelijkingen bedenken die allemaal scheef gaan want het makkelijkste antwoord is; niet kiezen. We willen graag over alle functionaliteiten van ons lichaam beschikken en dat is geen kwestie van wegstrepen. Dat is een kwestie van alles willen behouden en zo lang mogelijk. Nu lijdt het lijf gedurende het leven enorm en worden functies minder, hoe erg we ons er ook tegen verzetten. De tand des tijds, onze gewoontes als roken en drinken en natuurlijk ziektes en defecten zijn daar debet aan. Dat is ook wat het ouder worden bijzonder maakt want we weten allemaal dat het ons een keer gaat treffen. Toch zien mensen dat meestal niet zo en worden ze verrast door het proces van ouder worden en alles wat daarbij hoort. Het voorbereiden op het ouder worden is een lastig proces en dat zit vooral in je hoofd. In mijn hoofd ben ik nu en dan nog een jongeman van 20 maar alleen in mijn hoofd hoor. Het lijf voelt, af en toe, niet meer zo jong. Nu heeft mijn broer, mien breur, malheur, grote tegenslag op het fysieke vlak. Terwijl hij toch een redelijk gezond leven leidde; bijna niet gerookt, zeer bescheiden met de alcohol en regelmatig bewegen treffen hem dingen die je een ander niet zo toewensen. Daar ga ik geen uitgebreide beschrijving van geven maar fijn is het allemaal niet om niet te zeggen dat we ( hij ) nog moeten afwachten of het allemaal niet levensbedreigend is. Dat komt nu allemaal na een hele intensieve periode waarin onze ouders zijn overleden, er bij ons zelf natuurlijk nog van alles aan de hand was en net als je in rustiger vaarwater denkt te belanden moet hem dat overkomen. Zo iets wat gewoon gebeurd en waar je geen invloed op hebt. Waar hij overigens ook nog steeds niets van merkt in de zin van pijn of een ander ongerief. Bizar is het dan toch als er aan je lichaam gesleuteld moet gaan worden met een permanent gevolg. Iets waar je mee moet leren leven wordt er dan gezegd. Dat is de relatieve hardheid van ons bestaan want in principe hebben we allemaal goed te eten te drinken, onderdak etc. Die relatieve hardheid van ons bestaan is vooral de onvoorspelbaarheid waarmee dingen gebeuren en de mate waarin we ze kunnen accepteren in het tempo waarin het zich voltrekt. Dat geldt ook voor breur die nu, alweer, in korte tijd veel beslissingen moet nemen die de rest van zijn leven gaan beïnvloeden. Soms bellen we even en praten we wat maar soms gaat het ook echt ergens over en de laatste periode, zo kunt u zich voorstellen, gaat het altijd ergens over. Breur is trouwens overgehouden aan de Groningse kant van onze familie. Als onze pa ging telefoneren met een van zijn broers refereerde hij steevast daaraan als; bellen met breur. Dat vind ik zelf nog steeds een soort liefkozende manier om het over je broer te hebben en daarom; breur.

Gronings was natuurlijk ook Ede Staal en daarom een mooi nummer van hem.