Meerdere keren heb ik u bericht over “de toestand”. Dat maakt het concentreren op andere zaken, op het moment, wat lastiger is. Ik moet eigenlijk van alles en nog wat doen en schrijven maar ik kan een poos naar stukken kijken zonder te lezen. Een poos denken en na een half uur merken dat ik zover afgedwaald ben dat het onderwerp waarover ik na wilde denken zich in iets anders heeft verandert.
Zo wil ik vanochtend graag een stuk schrijven voor het verkiezingsprogramma. Die bijeenkomst is morgen en dat moet dus gebeuren. Hele mooie teksten heb ik al over gedroomd maar nu het op papier moet is het ineens verwaterd, of erger nog, weg. Weet ik het niet meer precies wat ik nu wel en niet wilde opschrijven. Er komt in de komende weken een moment dat het bijltje er even helemaal bij neer moet. Dat de Partij weer even anderen aan moet kijken voordat ze naar mij en het andere Klinkertje kijken. Dat is soms ook wel het benauwde, dat het veel neerkomt op wat hier wel, of niet, gebeurd. Wat er wel of niet gedaan wordt, wie we wel en niet benaderen, wat er wel of niet geschreven wordt en of we wel of niet de telefoon opnemen.
Dat helpt nu niet want ik moet een stukje van het verkiezingsprogramma schrijven en ik weet er geen begin aan te krijgen. Het overzicht over het hele proces heb ik ook nog niet dus we zullen zien hoe dat morgen gaat. Eerst maar beginnen met de vraag of anderen wel al het idee hebben dat er zich iets begint te vormen en hoe krijgen we dat straks goed.
Zoals aangekondigd, er komt een moment in de komende weken of maanden dat ik er een poosje niet zal zijn, benieuwd hoe dat zal aflopen. Deze Blog begint een beetje te worden zoals met het verkiezingsprogramma; nog geen overzicht. Het helpt wel dat ik u even kan schrijven, zo komt er wat beweging in de bovenkamer en concentreer ik me tenminste op deze Blog, kijken hoe het zo verder gaat en of de concentratie even volhoudt.