Mijn moeder vertelde kort voor haar dood dat ze het jammer vond om deze Blogs niet meer te kunnen lezen, waar ik over zou schrijven en hoe speculeer ik dan maar. Zo nu en dan komt er wat bovendrijven van de afgelopen periode en daar maak ik u deelgenoot van. Benieuwd wat mijn moeder ervan gevonden zou hebben.
De Kushand
Het ergste deel komt nu, de uitvaartverzorgster heeft de huishoudelijke mededelingen gedaan. Die rij eerst, en dan die; vervolgens de familie neemt het laatst afscheid en als ze in de koffiekamer komen, graag tijd geven om eerst een kopje koffie te drinken en dan de familie condoleren als u naar huis gaat.
Dan begint de rij op gang te komen en natuurlijk zit ik verkeerd. Op een hoek waarlangs iedereen heen moet en bovendien even blijft staan. Wachten tot er genoeg ruimte is om voor de kist afscheid te nemen van mijn moeder. Eigenlijk doe ik mijn best om zo min mogelijk te kijken. Zoals u weet is niets menselijks mij vreemd en dus kijk ik toch en een vreemd beeld is direct mijn deel.
Wie er voor haar in de rij kwam weet ik niet meer en wie er direct na kwam kan ik u ook niet zeggen maar zij maakte een onuitwisbare indruk op mij.
Ze is alleen, en een sterke vrouw, zie en denk ik vanaf mijn plek. Kennen doe ik haar niet geloof ik. Ze loopt langs me, rustig richting de kist, staat voor de kist van mijn moeder en je ziet haar mooi worden, bijna in de houding gaan staan, de rug een beetje rechtend. Bijna begint ze weer te lopen want er wachten mensen hoewel haar dat weinig deert en op het moment dat ze wegloopt van de kist werpt ze een kushand naar mijn moeder. 
Een prachtig gebaar waarvan ik de diepe betekenis niet ken. Een ding weet ik inmiddels wel; ik moet weten wie ze is. Deze, voor mij, onbekende vrouw die een kushand werpt naar mijn moeder en zich niets lijkt aan te trekken van wat anderen daar van vinden.
Straks moet ik er achter aan, en richting de koffiekamer lopend met mijn familie vraag ik de anderen; hebben jullie dat ook gezien,weten jullie wie het is. Niemand die het weet en ik hoop dat ze in de rij langs komt want ik ga het haar vragen.
De rij komt al snel op gang en op een gegeven moment zie ik dat ze in de rij staat. Opletten dus en ze geeft me een hand en condoleert me met het verlies. Bijna wil ze al doorlopen als ik tegen haar zeg; zou ik mogen weten wie u bent. Zo opgeschreven klinkt het een beetje bot maar het was echt aardig.
Ik ben, en dan komt er een zeer bekende naam, een naam waar mijn moeder met warmte over sprak. ” mijn man heeft hetzelfde probleem als uw vader” vervolgt ze ongevraagd. Wij kennen elkaar al uit de Doesburgse tijd vervolgd ze. Ze ( mijn vader en haar man) kennen elkaar ook via de fabriek en verder kenden ze nog, komt een andere naam. We hebben altijd een beetje contact gehouden.
Aan het opruimen ben ik nu in het huisje van mijn ouders en ik kom kaarten en wat langere notities van deze vrouw tegen. Met veel warmte geschreven en heel erg lief naar mijn moeder. Dat bedenkend blijf ik het surreëel vinden dat ik haar alleen van de verhalen ken, dat pas op het moment dat het leven van mijn moeder voorbij is dat ik een belangrijk persoon in haar leven leer kennen. Die dan direct ook een onuitwisbare indruk op mij maakt en waarvan ik bijna zeker weet, dit is de eerste en dit is de laatste keer. Het ga u goed.