Je hebt van die dingen waarvan ze eerst zo simpel leken maar hoe langer je ermee bezig bent hoe meer kanten van de medaille je ontdekt. In dit geval gaat het om zwemmen en alles wat ermee samenhangt.
Het nieuws bevatte een item waar de dood van nogal veel Poolse mensen dit weekend door verdrinking werd besproken. Dan bezocht ik vandaag een ongezonde maar niettemin heerlijk voedsel producerende winkel waar ik een oud-journaliste ( tenminste schreef ze voor een lokaal weekblad) ontmoette. Ze was oud geworden viel me op en we begonnen een praatje over het weer, we blijven Hollanders nietwaar. Zij kwam voor dezelfde waar op welke ik ook zat te wachten. 
Ze had een aantal dagen op de kleinkinderen gepast vertelde ze en waren veel op het lokale zwembad geweest. Fijne en prettige sfeer, leuke mensen ook en veel vrijwilligers. Het was er druk en dat natuurlijk goed voor de inkomsten van dit particuliere bad. Gelukkig mogen ze weer zwemlessen geven van dit college, want van het vorige mocht dat niet, zo vertelde ze. Nou of dat nou zo is geef ik tegenweer, dat ligt iets gecompliceerder. Ze knikt weliswaar begrijpend maar de gedachte heeft zich gezet, van dit college mag het wel. Hetgeen in het geheel niet waar is, tenminste als dit college ons, ook tijdens het reces, juist heeft geïnformeerd. Voor degenen die de politiek interesseert is dat belangrijk te weten maar in de gedachten van de slecht geïnformeerde burger, en zo wordt het waarschijnlijk ook gecommuniceerd door dit bad, mag het van dit college, die prima mensen die er nu zitten.
Dat het volstrekt aan afspraken voorbij gaat, dat het gestoeld is op populisme, dat het komt omdat er een paar wethouders zitten die niet durven te kiezen, die deze mist laten voortbestaan omdat ze denken dat ze er beter van worden; die mensen krijgen gelijk van “das Gesundenes Volksempfinden”. En moet ik dan maar constateren; het bespelen ervan gaat de collegepartijen beter af dan de coalitie. Een coalitie die probeert vast te houden aan afspraken tussen het gemeentelijke bad ( zeg ik even voor het gemak) en het voormalige gemeentelijke, maar nu particuliere bad, gemaakt ten tijde van de verzelfstandiging van dat bad. Een moment waar ze een bruidsschat meekregen om zelfstandig te blijven en waar ook de afspraak is gemaakt dat er lessen worden gegeven in het ene bad wat draait op de subsidie van de gemeente. Het andere bad is welbewust de uitdaging aan gegaan om de exploitatie rond te krijgen zonder het geven van zwemlessen.
Nu is het dilemma het volgende; de gemeente betaald de zwemlessen voor de kinderen van mensen die rond moeten van een bijstandsuitkering. Dat is goed en de gemeente betaald al aan het bad van de gemeente dus is het ook logisch dat die kinderen daar zwemlessen volgen. Ja zeggen anderen; in de zomermaanden, als het, inmiddels, particuliere buitenbad open is, dan zouden die kinderen eigenlijk daar moet kunnen lessen want dat is mooi dichtbij. Ze kunnen het diploma ook sneller halen, zo is een argument, hoewel je dan de kwaliteit van het zwemlessen in twijfel kan trekken, maar dat terzijde. Het, wat ik hier noem particuliere buitenbad, wordt in deze gemeenschap ervaren als eigen bad, dat zwembad hoort bij dit dorp en dat hebben het bestuur en of het personeel van dit zwembad als gevoel weten neer te zetten. Het bad hoort bij dit dorp en laat niemand eraan komen, en die manier van denken geeft mij een déjà vu. Daar komt nog bij dat er deze week werd gemeld dat er nog maar heel weinig buitenbaden zijn en dat aantal snel nog verder minder wordt.
Het zwemlessen is belangrijk zo leert het journaal van vandaag ons. Het gebrek aan zwemcultuur in andere landen is een toekomstig probleem voor Nederland nadat het schoolzwemmen grotendeels door de Nederlandse gemeenten is afgeschaft. Dat het zwemlessen ook nog een dure, en dus in de toekomst exclusieve, aangelegenheid dreigt te worden blijft hier buiten de beschouwing van het journaal.
Voor wie nog twijfelt of sprot en politiek iets met elkaar van doen hebben? Het journaal presenteerde ook nog een item over sport, doping en politiek in de jaren zeventig. Het verhaal speelt vooral in het toenmalige West-Duitsland en de DDR waarbij men, omwille van het scheppen van een beeld, niet voor elkaar wilde onderdoen. Het beeld van de gezonde, en de onoverwinnelijke scheppen ten koste van sporters , maar meer ten koste van mensen in zijn algemeenheid. Waarvan akte.