Door het mobiele karakter van de werkplek ben ik nu beland op een plek die ik niet snel verwacht zou hebben. In een van de kerkelijkste dorpen op de Veluwe heb ik een dienst in een verzorgingshuis. Dat merk je natuurlijk wel een beetje aan de bewoners maar vooral aan het personeel. Tijdens de pauze, waarbij telkens mensen in en uit lopen, wordt nu en dan even om stilte gevraagd als nieuw binnen gekomen personeel wil gaan eten. 
Dat gaat zonder dat er uitdrukkelijk om gevraagd is maar ineens is iedereen weer even stil. Vreemde gewaarwording voor mij. Nu hoef ik er niet aan mee te doen en beperkt de stilte zich tot enkele momenten maar toch. Het blijft een fenomeen dat zij van elkaar weten wanneer ze willen bidden. Dat alles gebeurd in de nogal beperkt personeelsruimte en deze pauze ben ik daar niet. Vanochtend een lekker plekje ontdekt welke balkon wordt genoemd en daar zit ik lekker even uit te rusten. Het is een heerlijke dag vandaag qua weer en dus is het op dit redelijk beschutte balkon ook goed uit te houden. Doordat ik hier alleen zit hoef ik ook niet op te letten of ik stil moet zijn of niet, zo is dat.
Ga naar de inhoud
