Van wie was die slogan ook alweer? Bijna vergeten alweer hoe ik me kon ergeren aan die 
man. Een pedante mannetje met een onmiskenbaar eigen stemgeluid. Nou wie was het dan; juist. Onze trots, en Neerlands Hoop in bange dagen, vriend van de VOC; JP de premier., Balkenende. Veel te lang premier van Nederland en de eigenaar van de onderuit trofee van het CDA.
Goed, Balkenende dus die geroepen had “fatsoen moet je doen”.
Op een onverwacht moment en zeker op een onverwachte plek kwamen die woorden met een bijna profetische waarheid op me af.
Zal me nader verklaren want voorlopig is er niet veel chocola van te maken denk ik.
Mijn eega sinds dertig jaar en ik liepen lekker te wandelen op het Deelerwoud, noordelijk van vliegveld Terlet. Lekker vroeg gegaan want heel mooi weer vandaag. Niet te warm en niet te koud, lekker temperatuurtje, ja dan moet ik aan het werk ( zo beschouw ik het wandelen soms).
Lopende op de lange zandweg naar de Kop van Deelen ontwaren ter hoogte van het eerste bos aan de linkerzijde een stel die vanuit de overzijde komt aan gewandeld. In het gezelschap van een hond, een donkere Labrador zo te zien van afstand. Van de andere kant lijkt een groep wielrenners te naderen hetgeen een kwartier later een peloton soldaten blijkt te zijn die ook hun werk uitoefenen maar dan toch net iets anders.
Het duo mensen wat komt aanlopen, met hond, lijkt iets van moeder en dochter met een hond die van de dames de vrijheid mag genieten en daar onaangelijnd rondloopt.
Ja dames, dat gaat zomaar niet, u dient uw hond aangelijnd te houden tijdens uw wandeling in dit natuurgebied. Nou dat vond de jongste dame van de twee maar grote onzin. Met duidelijke tegenzin lijnde ze de hond aan onder toevoeging dat zodra zij ons, en onze aangelijnde hond, gepasseerd was ze de hond weer de vrijheid zou geven. Dat ik die hond zijn vrijheid gun is één ding maar dat die vrijheid alleen op gepaste plaatsten gegeven kan worden is een ander ding. Het gebruikelijke commentaar werd ook hier geuit; ik heb ‘m prima onder controle of, als er wel wat gebeurd; O dat doet ie anders nooit.
Mijn eega sinds 30 jaar knapte zowat uit elkaar, met name door de toonval van de dame in kwestie. Die vond dat wij ons nogal bemoeierig en brutaal opstelden. Het is brutaal als een hond laat los lopen waar dat duidelijk niet mag, dat is brutaal, waarna nog een voorbeeld werd bijgevoegd wat er kan gebeuren met loslopende honden en klein en groot wild wat daar hun habitat heeft. Dat is wat de dame in kwestie nog toegevoegd. Jammer dat ik nog geen boswachters ken als had ik ze gebeld, aldus mijn eega sinds 30 jaar en ik twijfel niet aan haar woorden. Je moet maar gauw vriendjes worden met ze, voeg ik haar nog toe, hetgeen ze ongetwijfeld, en zeker na vanmiddag, gaat doen.
Goed, na deze confrontatie toch enigszins zuur doorgelopen en niet kunnen genieten van een, door ons, nog onontdekt bosven. De verwachting was dat in de loop van de middag de paden op enig moment weer zouden kruisen, hetgeen op behoorlijke afstand geschiedde. Vanuit die afstand was duidelijk dat de hond inderdaad de vrijheid weer had, de woorden waren dus niet doorgedrongen. Nog kijkende, met fototoestel en verrekijker, naar de dames en hun bewegingen werden we waarschijnlijk opgemerkt. Binnen een minuut werd de hond weer aangelijnd en liepen de dames alsof er niets aan de hand was door. We “passeerden” elkaar op een afstand van zo’n 250 m. En waarom nu toch dames? Het houden aan met elkaar afgesproken regels, het daarop aangesproken worden; het zou normaal moeten zijn maar het blijkt van niet. Fatsoen is blijkbaar een lastig en zeldzaam goedje;
had Balkende voor mij toch een keer gelijk; fatsoen moet je doen.