Het zijn rare dagen waarin ik de boodschap die ik inmiddels drie weken geleden kreeg probeer om te zetten in toekomst. Dat is wel het sleutelwoord voor de komende tijd; toekomst. Hoe ver reikt het nog of is het maar beperkt, wat zal ik wel of niet en wat kan ik wel of niet. Laat ik me leiden door de ziekte of door mezelf. Is het een kwestie van een soort van eerder pensioen of moet ik me weer gaan richten op werken. Niet dat mijn hoofd daar naar staat, en na bezoek ben ik nog bekaf, maar het zijn wel de gedachten die door mijn hoofd spoelen. Soms gaan de gedachten heel snel en dan weer als een bergbeekje ruist het op de achtergrond. Neem je tijd, en niemand verwacht iets van me, alle activiteiten op nul gezet, en dus alle tijd voor mezelf en zij die me liefhebben. Dat er niets van me wordt verwacht en ik ook niets hoef is wel iets waaraan ik ook even moet wennen; geen druk van wie dan ook. Niet van werk, niet van anderen, alleen nog druk van mezelf omdat ik dat zo gewend ben. Het is nu wachten op het volgende belangrijke moment wat in april gaat plaats hebben. Eerst bloed prikken en dan horen van de uroloog of het slikken van hormonen zin heeft gehad. Dat is een spannend moment ook al omdat je niet kan voelen of het remt, of het slinkt, of het zin heeft gehad of dat we overstappen naar een volgend hormoon. Daar moet ik aan wennen, en met mij degenen die mij lief hebben, we gaan van moment naar moment, en telkens weer spannend.
Om de ziekte niet het middelpunt van mijn leven te laten zijn zal ik er vast nog wel weer iets over schrijven maar ik ga nu terug naar de gewone zaken in het leven. De gewone dingen met u bespreken, of u deelgenoot van laten zijn. 
Politiek en sport zijn natuurlijk, voor mij dan, de belangrijke dingen in het leven en daarover valt weer genoeg te vinden de laatste tijd. Lokaal, provinciaal, landelijk en geo-politiek; het zijn roerige tijden. En sport; u weet, ik ben dol op de sporten waar het om snelheid draait en zo is het nu de tijd van de wintersporten waarbij bobslee, rodelen maar vooral skeleton mijn voorkeur heeft. Skeleton is de sport waarin de sporter op zijn buik op een sleetje naar beneden gaat op de diverse bobsleebanen in de wereld. hooguit 10 centimeter boven het ijs en met duizelingwekkende snelheid, bijzonder moedig vind ik dat. Tegen dat het maart wordt breekt de F1 koorts weer uit, ja ook bij mij. Sinds de jaren ‘ 70 volg ik de sport en zo zag ik de race in Zandvoort met een hopeloos falende brandweer, en zag ik de race waar James Hunt ( mijn favoriet destijds) Niki Lauda uit de brandende auto haalde. Sinds die tijd volg ik de F1 en ik hoop dat nog lang te doen, ondanks dat het nu achter een betaalkanaal is verhuisd.