Toch nog even; in de laatste blog was mijn slotopmerking dat ik er niet op kon wachten dat Max zijn 1e zou winnen. Heb ik een vooruitziende blik want het gevoel gisteren; nadat hij de finishlijn passeerde, was te vergelijken met het gevoel zoals na de winst van Oranje in EK 1988. Zoiets van; dat ik dat nog een keer mag meemaken. Een zeer geëmotioneerde Olav Mol die even geen woord uit kon brengen en daarna zeer menselijk commentaar gaf. Geen analyse of andere flauwekul maar gewoon als mens. Het was een gedenkwaardige middag, niet alleen voor ons Nederlanders, maar ook voor de F1 wereld op zich. Jongste coureur ooit aan de leiding van een race, jongste coureur ooit die een race won, jongste coureur ooit die…, en dan nog een paar records die hij gisteren verpulvert heeft. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven en aan de reacties van gisteren te merken heeft de F1 er wel weer een paar fans bij. Hopelijk kan Max die rare Ricciardo iets anders aanpraten over die Halo, wat een afgang. 
Niets cadeau gekregen heeft hij gistermiddag op dat prachtige circuit van Barcelona want bij Ferrari hebben ze zich de haren uit het hoofd getrokken, reken maar. Eindelijk een kans, na uitval van Mercedes, om een race te winnen en dan zo’n gastje die ze even verteld hoe het moet. En dat blijft voor mij nu over, dat woord dat alles zegt; gedenkwaardig.