Eigenlijk heb ik geen zin om te schrijven, het is echter net zoals opstaan, wassen, aankleden, ontbijten, etc. Het moet even gebeuren en wel elke dag als het kan. Nu sla ik op onderdelen wel eens wat over maar het principe blijft gehandhaafd, discipline heet zoiets.
Al vaker hen ik u erover geschreven en zo langzaam ga ik richting de 1e honderd Blog’s, wat ik van mezelf een prestatie vind.
Het dagelijkse opschrijven van de dingen die je bezig houden, de keuzes die je daarin moet maken omdat je niet alles wat je meemaakt kan of wil opschrijven. Zo heb ik nog geen woord gewijd aan, zoals dat tegenwoordig heet, in between jobs, ben.
Op zoek ben ik, naar een nieuwe baan, soms wat meer, dan weer wat minder, maar wel op zoek. Na twee jaar, om allerlei redenen, thuis te zijn geweest is het ook tijd dat er nu wat gevonden gaat worden.
Als iets moet wordt het soms wat makkelijker, soms ook wat moeilijker. De neiging bestaat om de eisen wat te gaan bijstellen. Dan maar iets minder, iets anders, iets verder, enzovoort.
En die coach dan? O ja, de coach en het traject. Een lang traject, niet haar schuld, die uiteindelijk vooral wat persoonlijke groei heeft opgeleverd maar nog geen baan.
Die verteld waar ik het beste op kan solliciteren maar die geen banen heeft klaar staan.