Het zijn weer van die dagen, goede berichten en slechte wisselen elkaar in hoog tempo af. Daar moest zelfs even nagedacht en u weet wat het andere Klinkertje en ik doen als er nagedacht of gepraat moet worden. Juist; dat het autootje in vanmiddag en even genieten van het ons zo mooi omringende landschap. Want het is tenslotte ook nog lente en dat is de mooiste van de vier.
Het is een tijdje terug
Het is 1965 en ik zit op school die toen nog de eerste lagere school in mijn woonplaats was. Door gebrek aan ruimtes werd een klasje van de Montessorischool ( de kleuterschool) gestald op deze lagere school, met allemaal oudere kinderen. In de klas zat ik met kinderen van de halve middenstand en een paar verdwaalden, zoals ik, in de klas bij juffrouw Prakken. Nu sprak ik laatst ook met iemand hoe het leven
lijkt te accelereren, het versneld als het ware. Niet in absolute zin natuurlijk want een seconde blijft een seconde en een dag een dag. Nee het gevoel alsof alles vroeger alles veel langer duurde. Dat een dag lang was, en, om maar eens wat te noemen, een vakantie bijna oneindig lang. Terug naar juffrouw Prakken; ik zat dus al heel lang in haar klas en het werd voorjaar, Heel langzaam want je merkte dat bijna niet, tot doe ene dag. De dag waarop ik bewust werd van de seizoenen en wat voor moois dat bracht. Juffrouw Prakken had besloten om deze mooie dag te gaan wandelen met de kinderen. Volgens mij deed ze dat zonder ouderbegeleiding en zonder allerlei poespas. Ze besloot in de ochtend, we gaan wandelen kindertjes. Hup jasjes aan en in de rij gaan staan. Twee aan twee zoals dat hoorde liepen we richting in een de buurt gelegen bos. Nu weet ik nog dat ik vooral bezig was met het meisje waarmee ik moest lopen ( twee aan twee, weet u nog) en op een gegeven moment liepen we in dat bos. Zover nog niets bijzonders en we liepen echt al heel lang hoor. We liepen een lage bult op, naast de ( toen nog) flink stromende beek en we moesten naar rechts; en dan ook even naar boven kijken zei de juf. Nu weet u dat ik een volgzaam type ben dus als de juffrouw… Omhoog kijkende zag ik ineens een soort groen dat ik natuurlijk al vaker had gezien maar ik keek nu echt ( moest van de juf) en opeens val je voor de schoonheid van groen wat nog geen penseel of foto heeft kunnen voortbrengen.
Maar dan veel mooier
Nu hielp het ook dat de zon op het zeer jonge bladerdek straalde waardoor het groen aan intensiteit won. Buitengewoon mooi vond ik, dat weet ik nog. Vier jaar was ik en het is een van de eerste herinneringen die ik heb aan de lente, aan groen, en aan mijn geliefde dorp waar dat wonder gebeurde. Groen als gras maar dan veel mooiere. Groen. Om mooi groen te zien hoeft het geen 1965 te zijn, in 2014 is het groen net zo mooi, als je het maar wil en kan zien. Na vijftig jaar versnellend te leven weet ik dat het soms niet meevalt om mooi groen te blijven zien.