Het grootste bezit heet het dan. Vandaag even op de koffie bij onze oudste, man en de kinderen ( onze kleinkinderen). Heel gezellig allemaal, nog een kraamverzorgster aanwezig en iemand die het gehoor deed testen. U hoort mij niet, allemaal belangrijk, echt waar. Daar ga ik het ook niet over hebben maar waar ik het wel even over wil hebben is verwachtingsmanagement. Daar bedoel ik mee dat het geen pas geeft als oma en opa op bezoek komen, op visite zijn bij de heren, dat zij net doen of oma en opa niet bestaan.
Mijn eega sinds dertig jaar die na de vorige honderdste Blog oma A. gaat heten en ik zijn gewoon geboycot. De heren hebben werkelijk in de periode dat wij er waren ( ongeveer twee uur) geen mond open gedaan, geen kik gegeven, geen poging gedaan om wakker te doen en daarmee voor ons een kans minder om ze eens lekker op de arm te nemen, om te knuffelen.
Ja ja, sterallures, diva gedrag dat is het.
We doen het ermee, we houden toch wel van ze, veel, heel veel; hoeveel? Veel!!
Heerlijk toch, om op te vreten. Morgen weer wat anders; deze kan elke dag, de laatste zinnen dan.