Een min of meer gedwongen pauze heb ik moeten nemen want de tijd ontbrak mij, en later ook de energie om wat te schrijven. Veel gebeurd en aan de hand zoals ik u in de laatste Blog’s al had verteld. En nu nog ben ik een beetje aan het bijkomen van alle gebeurtenissen van de laatste week. Op het moment van schrijven is het precies een week gelden dat de oude dame viel en sinds die tijd de gemoederen bezig houdt.
Op zo’n moment lijkt de tijd stil te staan wat niet zo is want we hebben nog verjaardagen gevierd en gaan daar ook gewoon mee door. Veel gebeld, nagedacht over hoe verder maar ook praktisch want de planten in haar huisje houden geen rekening met haar afwezigheid en moeten gewoon water. De post verzorgd, de rekeningen betaald en zo door.
Nu treedt even relatieve rust in want is nu in het verpleeghuis om te revalideren. Daarover zijn we aanzienlijk minder optimistisch dan de dames en heren van het verpleeghuis.
Afwachten maar hoe de “revalidatie”gaat verlopen alhoewel ik hier beter een ander werkwoord kan gebruiken. In het lopen schuilt namelijk het grootste probleem. Ook in het verpleeghuis wordt in etiketjes gedacht dus iemand met een fractuur als die van ma wordt snel in de benen gezet en gerevalideerd, punt. Als iemand verder gezond is kan dat prima maar als iemand gevallen is doordat er al langere tijd wankelheid en duizeligheid bestaat, ze slecht kan zien en bovendien een zeer ernstige bloedafwijking heeft, ja dan is het misschien toch iets gecompliceerder. Het kan ook zijn dat ik een zwartkijker ben en de boel veel te somber inschat maar over die afweging ben ik ook somber, ik denk dat ze niet klopt. Om het niet al te cryptisch te maken; ik denk niet dat ik er somber naar kijk maar realistisch, zo zegt de politicus in mij. Als het niet leuk is maar wel de vermoede waarheid dan is de uitkomst realistisch.
Doordat het leven gewoon doorgaat en morgen bijvoorbeeld het andere Klinkertje jarig is, gisteren onze kleinkinderen jarig waren en dat zaterdag vieren, er dit weekend weer gewoon GP1 is, daardoor weet je dat het leven gewoon doorgaat. Mart Smeets ( hoe kom ik er op) zegt ( of zei in ieder geval) als er een renner gevallen is in de Tour; “de Tour wacht op niemand”
.
Zo gaat het met het leven ook; “het leven gaat door en wacht op niemand”.