De wereld op zijn smalst, zo lijkt de discussie over Zwarte Piet. Gelukkig begint deze weer wat in te zakken, de discussie dan. Het is een discussie die een beetje spruitjeslucht om zich heeft.
Opeens moest ik denken aan de beelden die ik al jaren geleden zag. Daarin werd uit de doeken gedaan hoe het voor de eerste generatie Nederlanders in den Vreemde was om daar een Kerst en Oud&Nieuw te vieren op het heetst van de winter. Maar ook hoe het was om daar Sinterklaas te vieren, en hoe die mensen leven. Met de molentjes op het dressoir en in de tuin. Met een taal die nog uit de jaren vijftig komt, hun Engels heeft zich wel vernieuwd maar hun Nederlands niet, bijzonder.
Vergelijkbaar met de eerste generatie allochtonen in Nederland, ze denken nog te weten hoe het is om in het vaderland te wonen maar doen dat niet. Mores uit een verleden tijd hanteren, dat moet heel moeilijk voor die mensen zijn om dat los te laten. Nu is de wereld wat kleiner geworden, niet meer afhankelijk van de post en een enkel ( heel duur) telefoontje. we hebben alle mogelijkheden ter beschikking om met elkaar te communiceren, iets te vinden van jezelf en vooral de ander. En waar hebben we het tot in de Verenigde Naties nog over; Zwarte Piet.