Vandaag waren we even in Gendringen. Weleens van gehoord? Het is dat “gat” waar mijn schoonzuster niet begraven wilde liggen maar er nu al weer vele jaren woont. Als we die richting op rijden verzuchten we altijd wel een keer dat het bij ons toch mooier is. Het komt wat over al een monocultuur, strak getrokken weilanden met weinig variatie en weinig boomwallen. Soms een enkele streep, en lint van bomen maar een echte mooie laan wordt het zelden. Toch vindt er langzaam een inhaalslag plaats en komen er uit voormalige industriële activiteiten nieuwe natuurgebieden. In het nabij gelegen Netterden ( wie kent het niet) is een zandwinning firma gevestigd die op allerlei percelen zand heeft af gegraven en later met een baggerscheepje, via een zandzuiger flink zand en grind gewonnen heeft.
Dat houdt natuurlijk een keer op want als je zestig, zeventig meter diep zand en grind hebt verwijdert valt het een keer droog, of kan de machine het niet aan. Over de weg heeft zelfs nog een poos een treintje gereden om het zand te vervoeren. Dat lijntje, en de overweg, bestaan al jaren niet meer. Gek genoeg zie en voel je aan de weg nog precies waar de overgang heeft gelegen maar dat terzijde. Er komt een keer een eind aan het zand winnen en dan blijft er een groot gapend gat over in de korst van moeder aarde. Nou nee, zo gaat het niet want zodra er enkele meters zand zijn weg gehaald vult het gat zich met wat en kan er zand en grind worden weg gewerkt zoals ik eerder vertelde. Wat overblijft is een groot gat gevuld met water en daar ontwikkeld zich natuur. Hoef je niets voor te doen, alleen met rust laten, zoveel mogelijk. Op meerdere plekken in de omgeving heeft zich dus weiland ( want dat was het eerst) ontwikkeld tot een mooi waterrijk. Indrukwekkende vormen gaat het langzaam aannemen.
Na de verjaardag vandaag gingen we even kijken, dat is prachtig. Ik loop nog even een stukje verder meld het andere Klinkertje en dat heb ik geweten want het 
duurde gewoon zo lang dat ik de boel uit de auto heb gehaald, de rugtas op en op zoektocht naar het andere Klinkertje die zich, na een twintig minuten wandelen weer liet zien zoals ik ze goed ken. Geen haast, om zich heen kijkend en genietend. Jammer dat we niet dichterbij wonen en dat is zo. Hoewel we nu ook prachtig wonen kan ik me voorstellen dat we ook goed in Montferland konden wonen, wat met een beetje fantasie op sommige plaatsen lijkt op de Jura, en die kennen we dan weer heel goed.De andere kant gaan we richting Gendringen en het commentaar daarop ga ik hier maar onderschrijven, niet doen dus. Laten we maar genieten van de momenten dat we er wel komen maar verder dan Montferland ga ik niet.