De laatste periode heeft u van uw schrijver nogal wat narigheid over u heen gekregen. Dat is een bewuste keus, als het leuk en vrolijk is in mijn leven probeer ik u daar ook deelgenoot van te laten zijn, het omgekeerde geldt dus ook.
Als deze periode begint te doven, en dat gaat natuurlijk gebeuren schrijf ik weer over de andere dingen van het leven waarvan die nu heel ver weg lijken maar dat niet zijn. Hoop ik nu tenminste want hier moet ook weer een einde aan komen.
Hopelijk heeft u zich toch niet verveeld met de Blogs en heeft de, voor mijn gevoel, kwetsbare opstelling van uw schrijver u een blik geboden op iets waarvan we eigenlijk ver weg van willen blijven. Waar we liever niet aan denken en in de normaliteit is dat maar goed ook. Toch heeft de laatste periode van mijn moeder in dit leven en de manier waarop daar met haar is om gegaan een andere blik op zorg en verzorgen gegeven. Dat hangt natuurlijk ook met mensen samen.
Ook zorg blijft, ondanks het vermanagen van zorg ( de beheerscultuur), mensenwerk. Het zijn de mensen die op een bepaalde plek samenwerken die de kwaliteit van die zorg bepalen. Dat kan je bijna niet in structuren of protocollen samenvatten of vastleggen, laat staan aan anderen opleggen.
Zorg zoals zorg zou moeten zijn heb ik gezegd over het huis wat de laatste verblijfplaats van mijn moeder was, een hospice zoals een hospice kan zijn.
Waar op de laatste dagen van je leven je niet hoeft te strijden voor voldoende en begrijpende zorg. Zorg die past bij de laatste levensfase en die ook daar aansloot bij de gedachte- en gevoelswereld van diegenen die op korte termijn komen te overlijden.
Dat wat betreft de zorg en de verzorging waarbij we ook nog aan onze eigen zorg moeten denken. Hoe ga je met jezelf en je omgeving om op het moment dat dergelijke zorg wordt geboden. Wat anderen ervan vinden en hoe ze die zorg interpreteren. De keuzes die mijn moeder daarin gemaakt heeft en de standvastigheid die ze had.
Over die processen, over die onzekerheden, vragen, twijfels en gedachten: daarover wilde ik u schrijven en ga ik u schrijven. Dat wil zelf graag en ik weet dat mijn moeder dat graag gewild zou hebben. Met andere woorden, over dit onderwerp bent u nog niet van ons af.
Niet omdat we het weten of de wijsheid in pacht hebben maar omdat we weten dat de kwetsbaarheid van een mens in zijn laatste dagen toeneemt, en zo ook van de mensen, familie of niet, die erbij zijn.