Het valt me moeilijk, het leven is door gegaan waar het mijne even gestopt is. Waar de normale gang van zaken niet haar gewone loop heeft. Die na dit verlies op zoek is naar een beetje normaliteit. Het is namelijk zo dat je geleefd wordt, het is echt waar wat ze zeggen, de roes en het geleefd worden, het klopt.De lieve wensen aan ons gericht, de mooie woorden op de kaartjes, het helpt. Het helpt als je weet dat je niet de enige bent die haar op die manier mist. Of het nu gaat om het samen spaghetti eten of haar dapperheid, het helpt als anderen dat herkennen of met je willen delen. Het aangesproken worden in de winkel, het delen door anderen van hun verhaal. Het is een verdrietige maar ook een mooie tijd die het mensen, waarschijnlijk door je eigen kwetsbaarheid, makkelijker maakt je aan te spreken over je verdriet en het gemis. Misschien doordat dit verdriet herkenbaar is, ik weet het niet, het zou kunnen.
Wat nu rest is het zakelijke deel en er komen weer een paar Paarse Krokodillen aan. Daarover later meer, voorlopig maar even bezig met oppakken van het gewone leven. Hoewel, ik wacht voorlopig nog maar een weekje, eerst deze heftige periode een plekje, dan de rest maar weer.
Hopelijk is ons dat gegund want ook het andere Klinkertje moet echt even op adem komen. Tsja mensen, de wereld, het leven, even zonder ons. Nou, u las het al: volgende week doen we een nieuwe poging weer verder te leven, tot dan.