Laatbloeier

Muzikaal voel ik wel een beetje een laatbloeier. Zo kom ik al surfende van alles tegen en ik let, vanwege de website natuurlijk op van alles. Of het nu gaat om kookrecepten of het gaat om muziek, om andere belangwekkende dingen, ik probeer overal op te letten. Van alles kom ik tegen zo stuitte ik deze week op de muziek van deze dame; Agnes Obel. Nu heb ik al vaak verteld dat ik vooral vrouwenstemmen in de muziek waardeer; door de bank genomen dan; en zij is daar weer een extra reden toe. Het is een ingetogen en toch beetje eigenzinnige muziek die ze maakt. Geboren Deense en tegenwoordig in Berlijn levend maakt muziek die ik maar als luistermuziek betitel. Je moet er even voor gaan zitten en het tot je laten komen want alle muziek is luistermuziek; ja ik weet het. Maar deze, bij een deel van deze muziek waan ik me in een film; de muziek die je luistert bij mooie en verstilde beelden. Daarom is deze dame zeer aan te raden eens op te zoeken bij een mooie melancholische bui. Wat een mooie muziek en ik laat u hierbij een favoriet horen. Dit is van een mooi soort van theater en daar ben ik voor.

Dat bruggetje ( daar ben ik voor) maak ik even want het is vandaag de dag van de Europese verkiezingen. Benieuwd hoe het voor mijn club gaat aflopen maar ik vrees voor de scalp van onze leider. Hij heeft al snel zijn houdbaarheidsdatum bereikt, onze atoomkop, in het dagelijkse leven ook wel aangeduid als Diederik Samson. Met zijn maatje, onze voorzitter, heeft hij het gepresteerd om een grote rommel achter te laten. Alle geluiden ten spijt heeft mijn Partij geen antwoorden. Niet op links ( SP) en niet op rechts ( Wilders). Wij zijn afgedwaald tot een middenpartijtje die, op grond van historie en geluk, nog een keer goed scoorde bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen. Daaruit zoveel arrogantie getrokken heeft dat wij nu met 1 been in de geschiedenis staan. Op Wikipedia gaat ooit staan dat mijn Partij een grote speler was in het politieke landschap van Nederland maar dat zij door interne twisten en gebrek aan goede leiding verworden is tot de één van de vele partijtjes die iets vinden van Nederland. Dat de macht van mijn partij die partij ook nooit meer toevertrouwd moet worden want zij kan daarmee niet omgaan. Niet sinds de jaren negentig waar een oude vakbondsleider het schopte tot premier van dit land en partij intern de ideologische veren werden afgeschud. Sinds die tijd, is ondanks alle mooie en moedige pogingen, mijn Partij bij tijden onherkenbaar. Een fenomeen wat zich vooral voordoet als zij in het kabinet beland is. Dan wordt zij al snel onherkenbaar, gaat volledig haar eigen gang en dat mag ook, geen ideologie meer maar pragmatisme. Nu ben ik niet tegen pragmatisme maar het moet wel voortkomen uit iets, en wat dat bij mijn Partij is, ik ben de draad kwijt.