Gisteren was de laatste der Mohikanen in onze familie jarig, mijn ome Coenraad; 90 jaar is hij geworden en daarmee veruit de oudste in onze familie, voor zover ik weet.
Dat werd gevierd en in de beslotenheid van een sportkantine was familie aanwezig om het heugelijke feit mee te vieren. Je ziet dat natuurlijk, zoals met bruiloften en begrafenissen, of met zo’n jubileum; familieleden die elkaar lang niet hadden gezien en elkaar weer ontmoeten. Tijd is dan schaars en verhalen te over, alleen al om elkaar een beetje bij te praten en oude verhalen op te halen. Zo sprak ik een neef die ik al jaren niet had gezien of gesproken maar waarmee je direct weer een band voelt zodra je hem spreekt. In de volgende link; https://klinkertjes.nl/nostalgisch/ staat een blog over eerdere kerstperiodes, de oom en tante waarover ik het heb zijn mijn ome Pieter en tante Grietje, zijn vader en moeder, voor mij prachtige mensen. Ook uit een eerdere blog: ( https://klinkertjes.nl/gekleurdelampjes/ ik citeer; “We gaan richting de feestdagen en dat stemt mij in ieder geval altijd een beetje melancholisch. Zelf denk ik dat het komt omdat de feestdagen bij ons, vroeger, een vrij vast patroon had. Dat heb ik u dat al eens eerder vertelt, Opoe die op 2e Kerstdag jarig was en wij de twee en een half uur durende rit naar het Noorden maakten, en weer terug uiteraard, op 1 dag. Voor mij altijd gezellig die dag; naar mijn, vlak in de buurt wonende, oom en tante waar ze gekleurde lampjes in de boom hadden ( door mij zeer bewondert) en natuurlijk Billy Smart Circus en veel lekker eten en drinken.” En natuurlijk; de herinneringen zijn mooi maar we kwamen wel gezamenlijk tot de conclusie dat je je familie erbij krijgt maar dat je eigen stam (familie), kinderen en kleinkinderen je ware “bezit” is. Dat is waarom alles draait en de rest is bijzaak. “Wat als de oude reus geveld wordt en onze laatste Mohikaan naar de eeuwige jachtvelden gaat; hoe zal het dan onze familie vergaan”? Voor u even; hij is/was een grote man die vroeger enorm sterk was; mijn neef en ik filosofeerden nog even over het volgende; stel hij was judoka geweest, dan had de grote Anton (Geesink) nog een flinke kluif aan hem gehad. Maar goed; terug naar de vraag hoe het onze familie zou vergaan. Op een enkel contact is dat dan afgelopen; zo was onze gezamenlijke conclusie. Onze ouders, en zij waren met zijn vieren, waren het bindmiddel tussen de neven en nichten. Als dat bindmiddel wegvalt, en hij is de laatste, dan is het afgelopen en gaan we ongeveer ieders zijns weegs.
Is dat een onloochenbare conclusie of is de conclusie meer dan terecht? De tijd zal het leren en zoals altijd na dit soort bijeenkomsten verval ik in een melancholische bui en blijven rare vragen hangen; de toiletten bij de oudere 1 gezinswoningen zaten in een hoek van de trap; eerst twee of drie treden, rechts of links de wc.Waarom; zwaartekracht of wat? Ach; het zijn uiteraard maar trivialiteiten. Net zoals de ijsman die langs kwam in het dorp in het Noorden; nu zie je ze wel vaker maar voor ons totaal nieuw; consumptie ijs in rollen, verpakt in een soort vetvrij papier, maar dat zijn de herinneringen, het kan ook anders zijn geweest. Nog altijd, op de schaarse momenten dat het andere Klinkertje en uw schrijver vertrekken naar het Noorden ga ik op bezoek bij een bakker in Onstwedde die altijd Groningse hardbroodjes heeft, vers of diepvries, maakt me niet uit. Haardbrood mit keze?, vroeg tante Grietje me bij ontbijt of lunch. Dat soort van momenten had voor haar waarschijnlijk weinig betekenis maar voor mij des te meer. Als we in de grote vakantie er een aantal dagen waren werd de nabij gelegen school geheel en al schoon gemaakt want dat was tante Grietjes klusje om wat bij te verdienen. Normaal een aantal keren per week maar de in de grote vakantie; grote schoonmaak. Voor een ventje als ik was een hele belevenis om vrij in een school te mogen lopen. Als laatste nog maar even; het duurde nogal lang voordat ik me realiseerde dat een jongen uit de buurt die zij altijd aanspraken als Aben, wat ik verstond, eigenlijk Harm heette. Hoewel het dorp op de grens van Groningen en Drenthe lag spraken zij vooral Gronings en daarbij valt de H van Harm weg en bleef Aarm over wat ik dus verstond als Aben. En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan maar dan vangt de melancholie mij helemaal, en dat is soms heerlijk om je daarin te verdrinken maar de realiteit blijft. Daarover een volgende keer.
Ga naar de inhoud
