Mist u me al een beetje, mezelf mis ik wel, ik kom te weinig toe aan het schrijven van deze Blog. Geen tijd heeft u al vaak gehoord en dat argument gebruik ik ook nu, maar het is vooral geen tijd om te Bloggen. Het is heel druk met onverwachte dingen, de fractie riep me terug van mijn ongevraagde verlof. Ze konden even niet zonder me verder, zo leek het wel. Dat is natuurlijk niet zo maar een interventie van mijn kant was wel even nodig en dat kostte me maar zo weer een fiks aantal uren deze week. Daar tussendoor twee dagen D en K, heerlijk ontspannend en reuze vermoeiend. Nou viel wel mee hoor, het was vooral leuk en leidde lekker af.
Nu vooral bezig met opruimen van de spullen van mijn (onze) ouders, veel memorabilia maar ook veel prullaria. Maak het onderscheid maar eens als je emotioneel aan sommige prullaria gebonden bent. Te midden van de spullen waarover ze hun leven hadden gedaan om ze te verzamelen breekt het soms kort in me. Toch is er al weer wat afstand merk ik en de intensiteit van het verdriet dooft iets. In ieder geval wel van slag maar minder. Dat is vast ook de boodschap voor de komende week als we proberen om deze bezoeking tot een goed eind te brengen: van slag maar we doen ons best.