Het is een bijzondere week waarvan morgen misschien wel de belangrijkste dag van deze week is. Morgen ga ik meelopen en kijken we wederzijds of we elkaar wat vinden. Zelf ga ik ervan uit dat het een nieuwe start wordt en dat vandaar af alles weer anders wordt. de details zal ik u besparen; hoe mooi en merkwaardig het eerste contact tot stand kwam. Hoe de gesprekken erna verliepen en alle andere details komen nog een keer maar nu even niet.
We gaan een nieuwe toekomst tegemoet, onverwacht, spannend en leuk. Een andere tak van sport en toch ook weer niet. 
Wat er deze week verder nog gebeurde; de laatste der Mohikanen in onze familie, van mijn kant, werd deze week 80 jaar. Niet dat hij daar blij mee is maar hij werd het nu eenmaal en dat werd gevierd in familiekring. Op een manier zoals we die van hem kennen; lekker eten en drinken zijn de hoogtepunten. De ware aard kwam weer naar boven want er was uitgebreid mogelijkheid om je tegoed te doen aan vis. Heerlijk was het en heel erg gezellig bovendien. Al eerder schreef ik over hem en hoewel het stuk nu een beetje gedateerd is plaats ik een deel nogmaals omdat ik ook een trots ben op hem.
10/11/2012 Pater Familias
Het verhaal van de tien kleine kleutertjes en eigenlijk ook weer niet. Op bezoek waren we, mijn eega sinds dertig jaar en ik, vandaag. Hij is een broer van mijn vader en de derde in een rij van vier kinderen. Van die vier kinderen is hij de enige die nog leeft. Sinds een jaar is hij de enige die”over”is.
Een aantal weken geleden berichtte ik u al over de hoogtepunten van een reis naar het Noorden. De roots van ook deze oom, blijven hangen in een Hanzestad na militaire dienst, waar hij zijn lief, ook sinds 52 jaar, tegenkwam.
Het Noorden; we kregen het erover tijdens het gesprek met mijn oom en ook hij kwam er, net als wij, niet of nauwelijks meer. Contact met een enkele neef of nicht verloopt meestal via de telefoon of een moderner communicatiemiddel maar fysiek komen we er niet meer, hij niet en ik evenmin.
Er is ook niemand meer vertelde hij zonder ons van een nieuw nieuwsfeit te voorzien. Hij voelde zich duidelijk even wat eenzaam, als enige nog over van dat gezin uit de veenkoloniën. Hij wil eigenlijk meer maar, ook tot mijn verrassing, meldde hij vandaag 78 jaar te zijn geworden waarvan ik dacht dat het er twee minder waren. Meer willen in de zin van; contacten organiseren en onderhouden met neven, nichten en hun kinderen in onze tak van de familie. Maar deze oude reus( want dat is ie, in ieder geval geweest; letterlijk en figuurlijk) begint ook wat kuren te krijgen. Alweer een aantal jaren aan de klungel met een been wat niet goed wil, meer artsen bezocht dan hem lief is.
In de zijlijn van het gesprek aan tafel benoemt hij de mortaliteit van onze familie. De reden daarvoor is dat een dag voor zijn geboortedatum, die we normaal verjaardag noemen, een zus en broer overleden zijn, precies op dezelfde datum en dus één dag ervoor. Precies een dag waarop je je verjaardag normaal viert, u begrijpt dat het meeste feest er dan wel af is. Maar het maakte ook een balans die hij niet in zijn voordeel voelt uitvallen; alleen mijn vader is de tachtig gepasseerd in dit gezin en alle anderen voor hun tachtigste verjaardag overleden.
Het maakte dat hij zich oud voelde, deze reus en fantastische vent. Iedereen zou zo’n oom moeten hebben die ook voor zijn neefjes en nichtjes, bijna onvoorwaardelijk, hulp aan het bieden. Die nog lang voogd en godfather is geweest voor het gezin van zijn schoonzus wiens man te vroeg overleed.
Hij is geen heilige, zeker niet maar wel een man waarop je bouwen kan, letterlijk en figuurlijk. Hij wil nog graag de Pater Familias zijn omdat hij een dergelijke rol nog graag zou spelen maar moeite heeft om deze rol nog te vervullen. Het hoeft ook niet meer. De familie heeft zijn weg gevonden en daarin moet hij zich vinden. Hoop dat hij zich er nog lang zorgen over kan maken is de enige wens die ik voor hem heb.