Was even het kaartje aan het nakijken wat in mijn fototoestel de foto’s vastlegt. Kom ik toch weer een paar foto’s tegen dat ik denk, waarom heb ik hiervan een foto genomen. Nu hangt er bij ons op de wc een poster, ingelijst met spreuken van Loesje.
Loesje begon inmiddels een dertig jaar geleden met haar spreuken te verkondigen vanuit het Arnhemse en was voor ons, in die tijd, een goede bekende, want woonden in Arnhem en kwamen toen nog weleens in het Arnhemse uitgaansleven. Leuk meisje, Loesje; altijd in voor een goede spreuk. Zo hangt bij ons dus nu een poster ( ja Loesje ook commercieel geworden) waarvan 1 van de spreuken luidt; Alweer op vakantie; ja, want mijn fotorolletje is nog niet op.
Dat is een spreuk die je vandaag de dag niet meer zou verzinnen. Hij schoot wel door mijn gedachten toen ik de foto’s aan het nakijken en beoordelen was. Hier is het kaartje vol maar ook zo weer leeg. Weet zelfs niet of je nog rolletjes kan krijgen. Voor de anabeten; een rolletje waarmee bedoeld wordt een fotorolletje waarmee je op een analoog toestel je foto’s vastlegde. Je kon niet ter plekke bekijken wat erop stond. Een rolletje had meestal 12, 24 of 36 mogelijkheden van opnames waarna het rolletje moest worden teruggedraaid in zijn oorspronkelijke positie zodat er geen licht bij kon komen. Als dat gebeurde was het rolletje naar de maan, de Filistijnen, in ieder geval goeddeels waardeloos geworden. Nee, er was ook recovery mogelijkheid. Weg was weg. De klep van het fototoestel mocht pas weer open als de film, het rolletje was teruggedraaid.
Het is me weleens gebeurd dat ik dacht er een rolletje in te hebben maar dat helemaal niet zo was. Ook is het me een keer gebeurd dat ik het rolletje had ingeleverd bij de fotograaf en die beweerde dat er niets op stond. In Oostenrijk, plaatsje was geloof ik Oetz, rolletje ingeleverd en kom een paar uur later terug; geen foto’s en helemaal zwarte negatieven. Volgens mij een fout van de fotograaf, fout gemaakt bij het ontwikkelen van het rolletje en daardoor compleet overbelicht. Leuke foto’s gemaakt in Kaunertal, mijn schoonvader in de eeuwige sneeuw. We waren gelukkig nog in Oostenrijk dus toch nog maar weer 120 km op en neer om die foto’s nog een keer te maken, het was vakantie, wat kon het ons schelen. Behalve dat het wel bloedheet was en de auto met een airco eerder een hele grote uitzondering dan regel waren. We hadden het er graag voor over.
Hoe anders gaat het fotograferen nu; klik en kijken en houden of weggooien. Het kost niets meer of minder. Bij het fotorolletje moest je het rolletje aanschaffen, dan moest je het rolletje wegbrengen, ontwikkelingskosten betalen en dan per afdruk nog een bedrag. Tevoren kiezen voor mat of hoogglans etc. Het was een heel gedoe en het kijken in de winkel naar alle, soms mislukte foto’s, is geen gemis. Bovendien is de kwaliteit van de foto’s nu vaak veel beter hoewel, ik geef het toe, ook vaak te maken heeft met de kwaliteit van de fotograaf. Veel verder ben ik niet gekomen met het uitzoeken van de foto’s door de verhalen die ineens weer in mijn geheugen terug plant werden na een poosje ergens in een stoffige la van mijn geheugen te hebben gezeten, aandacht wilden Bij deze.