De man is niet meer, gestorven op 95 jarige leeftijd. Voor mij eeuwig verbonden met Zuid-Afrika, Outspan, Sietse Bosgra en Apartheid welke laatste tijden lang het bekendste Nederlandse woord in de wereld.
“Der letzte Held ist gestorben” zo kopte, ik dacht de FAZ( Frankfurter Allgemeine Zeitung). Inmiddels is er al zoveel gepubliceerd dat ik de weg kwijt ben wie wat heeft geschreven. Een held was hij, van velen, zeker in mijn kringen waar hij symbool is voor het goede, van wijsheid en van menselijkheid. Hij was geen heilige, een gewoon man in dat opzicht met zijn fouten. De manier waarop hij met de situatie van Winnie omging was menselijk voor hem maar onmenselijk voor de nabestaanden van Stompie Seipei. Om maar aan te geven dat niets menselijks hem vreemd was.De laatste held; na Gandhi en Luther King jr; hoop gevende helden. 
Obama had het kunnen worden maar is verstrikt geraakt in politieke spelletjes en dat is jammer want de wereld is wel toe aan een nieuwe hoopgevende held. Een tijdperk gaat aan me voorbij als ik denk aan deze man en de manier waarop hij is om gegaan met zijn situatie en de situatie van velen.
Het leven zal doorgaan, ook zonder Mandela maar er is een anker weg en dat gaan we merken. Vooral gaan de Afrikaanders dat merken want hoe goed bedoeld ook, mensen als Oliver Tambo en in de tegenwoordige tijd Jakob Zuma kunnen of konden niet in de schaduw staan. En als er 1 continent behoefte heeft aan hoop dan is het Afrika want het continent is nog immer verdeelt en toneel van bloedige oorlogen, raciale en godsdienstige zuiveringen. Met een ongekende hoeveelheid geweld en daarvan lijkt het einde niet in zicht.Heeft Nelson daarin wat kunnen betekenen is dan de vraag want nu niet meer zo opportuun. Het heeft nog veel voeten in aarde om dat te veranderen en dat kun je niet in de schoenen schuiven van een man. Hij was niet oppermachtig maar wel machtig in het geven van vertrouwen en hoop. Zo zal ik aan hem denken, een laatste held.