“Zeggen wat je denkt en doen wat je zegt”; zo simpel is het leven voor een politicus in de wereld van Pim. Van het omgekeerde werden politici beschuldigt in het tijdperk van, en voor de opkomst van Pim; ze deden maar wat en je kon ze niet vertrouwen want het ligt altijd anders volgens de politicus.
Zoals u wellicht weet doe ik een beetje aan politiek en dan loop je soms heel hard aan tegen de beeldvorming van “de politicus”. Soms komt dat uit kringen die niet willen of kunnen begrijpen wat een politicus voor heeft met de wereld en wat hij/zij er persoonlijk voor over heeft, maar heel soms komt dat uit eigen kring.
De kring van politici en bestuurders bedoel ik dan, die dan beginnen iets dergelijks te roepen. Dat doen ze omdat zij ervan uitgaan dat dit hun eigen populariteit ten goede komt, zo is mijn gedachte.
Populisme of symboolpolitiek zijn de woorden om dat soort daden te kenmerken. hoewel het vaak wat moeilijker ligt dan wat ik hier in een paar woorden tracht te beschrijven.
Nu was populisme in mijn omgeving op de achtergrond aanwezig en deed zo af en toe een poging om te kijken of onze gemeenschap er al klaar voor was.
De ongeschreven regels of de mores konden tot nu toe voorkomen dat er onderwerpen als bijvoorbeeld de beloning ( a hum) van politici op de agenda staat.
Terecht ook, en laat ik eens een lans voor mezelf breken; er gaat veel tijd en energie in het politieke bedrijf zitten, tenminste als je het goed wil doen. Het gemiddelde uur inkomen is in de huidige opzet al dramatisch laag en een gemiddelde Poolse trucker zou er zijn vrachtwagensleutel niet voor oppakken. Daarover, over die al lage “beloning” ontstaat dan een discussie of het in verband met de bezuinigingen niet wat minder kan ( het is ook al een enorm bedrag). Hier is het oordeel sneller dan de waarheid en dat is waar populisten op in spelen.
Dat de eerder genoemde bezuinigingen nodig zijn doordat men er zelf zo’n puinhoop van heeft gemaakt mag dan weer niet gezegd worden, dat is dan ineens politiek of democratie.
Diezelfde democratie die in haar kern geraakt wordt door dezelfde collega’s die vinden dat het allemaal wel minder kan. De “beloning” van een volksvertegenwoordiger maakt onderdeel uit van ons systeem en voor sommigen geldt gewoon dat zij minder inkomen hebben door het raadswerk, zij werken minder uren. De compensatie is de vergoeding. Een vergoeding die, bij mensen met nog een inkomen, meestal met 42 of 52% belast wordt en op die manier alweer bijna de helft terugkomt bij diezelfde overheid.
Ja, ja; u begrijpt natuurlijk dat ik hier wel erg simpel tegenaan kijk.
Eigenlijk heb ik het nu zo versimpeld dat ik mezelf maar beschuldig van populisme, dan hoeft u dat niet doen, dat is wel zo makkelijk.