Voor de eerste keer deze lente zit ik even lekker buiten. Het is nog vroeg in de avond en 24 graden, lekker gewoon. Even rust in onze achtertuin nadat we een hele fijne dag hadden met de kleinkinderen. Die beginnen nu echt pogingen te doen met je te communiceren. Dat is mooi en merkwaardig. Mooi omdat ze er redelijk vlot bij zijn om aan jou te laten weten wat ze willen. Merkwaardig omdat zo snel na de hulpeloze periode van een kind, de kleinkinderen als het ware nu pas echt gaan leven. Na deze periode die vooral, rust, reinheid en regelmaat betekent, of eten/ drinken, plassen/poepen en slapen breekt nu de vormingsperiode aan. Nu gaan we een beetje zien waar het met de mannen heen gaat. Doordat wij geen tweelingen gewend zijn valt me vooral op hoe ze elkaar even los laten, uit het oog verliezen maar elkaar snel weer opzoeken. Dat ze elkaar corrigeren, vragen, nadoen en nu ook enorm beginnen na te praten. Hele en halve zinnen komen eruit en het klopt meestal ook nog.
Zo zit ik, inmiddels al wat later na te genieten van de dag. Want dat heeft ons de laatste dagen wel weer geleerd. 
Geniet van elke dag, en u weet: dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet van ouders, grootouders, zussen, vrienden en een vrouw die hun jongen van 26 gisteren hebben verloren aan die zo oneerlijke ziekte. Dat doet pijn, en dat wens je niemand toe, je wil anderen dat graag besparen maar dat lukt nog steeds niet. Meer wensen dan veel sterkte kan je niet. “Das leben geht weiter”.
Het andere Klinkertje en ik kennen een dergelijke situatie van redelijk nabij. Zeg nu zelf, 32 jaar is ook geen leeftijd en al is het 26 jaar geleden, en al was het ook in mei, de onmacht blijft hetzelfde, en soms ook het gemis. Dat had een levenslange vriendschap kunnen zijn en werd het wel voor hem, maar niet voor ons, voor mij.
Al deze treurnis ten spijt: vandaag toch een hele fijne dag die ik graag wil besluiten met een, vind ik zelf, leuke/grappige foto van vandaag.