PRK ( Peoples Republic of Korea)

De weken vliegen voorbij en zo zijn we alweer bijna in mei beland. Dat schijnt ook zo te zijn dat naarmate je leeftijd hoger wordt de tijd als het ware gaat accelereren. de tijd gaat steeds sneller en jij steeds langzamer, zoiets. Een wonderlijk fenomeen natuurlijk dat er wel voor zorgt, in mijn geval, dat Pasen en Kerst steeds dichter bij elkaar komen te liggen, in je hoofd dan, want de minuut duurt nog steeds zestig seconden. Zo schoten er nu weer twee weken voorbij waarin ik geen kans heb gezien om even te Bloggen en dat vind ik zelf jammer en verloren tijd. In een wereld die zo in beweging is en die zo onder druk staat door de incidentenpolitiek van onze grote vriend aan de andere kant van de oceaan is toch genoeg te verhalen. We zijn nog nooit zo dicht bij een nucleaire oorlog geweest in 55 jaar, niet sinds de Cuba-crisis. We hebben inmiddels bijna de Korea-crisis die maakt dat er een gevoel opkomt die zich het best, voor mensen van mijn generatie, met het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Een onnavolgbaar gevoel van een dreiging die er wel en niet was. Nooit manifest maar altijd aanwezig, dat is denk ik de beste omschrijving. Manifest werd het pas toen we een keer, min of meer, verdwaalden in de uiteinden van het vroegere West-Duitsland. Daar was nog een stuk grens bewaard gebleven tussen de BRD en de DDR en maakten haarfijn duidelijk wat deze scheiding van denkbeelden in letterlijke zin betekende. Zo’n grens ligt er naar ik meen te weten ook tussen Noord- en Zuid Korea, en Trump wil een muur bouwen tussen de USA en Mexico waarvan we inmiddels weten dat het onmogelijk is, zowel in uitvoering als in financiering. Het is maar wat je wil nietwaar. Het is overigens wel diezelfde Trump die door zijn manier van doen de boel letterlijk op scherp zet. Nu is de man inmiddels 70 jaar en ik vraag me dan af of voor hem de tijd ook accelereert, of hij ook vind dat de tijd die hij heeft verdoet aan zijn politiek. Dat het America first is maar voor de Trump dynastie first. Eerder meldde ik al enige geruststelling te vinden in de geruststelling dat de schoonzoon, met een flinke vinger in de pap, oorspronkelijk democraat van huis uit is. Dat deze man ( Jared Kushner) op de rem moet trappen op het moment dat het erop aankomt lijkt me evident. In ieder geval beter dan die rare Bannon, gewoon niet goed snik. De schoonzoon dus, familie is hij en dat schijnt de achilleshiel van Donald te zijn. Het is ook een soort van verontwaardigde ophef geweest in die familie over foto’s van kinderen die getroffen waren door de gifgasaanval in Syrië. Een gifgasaanval waar we overigens niets meer van horen. In de zin van, was het een gifgasaanval of niet, dat zou nog uitgezocht worden, misschien heb ik het gemist of er was geen nieuws te melden. Die foto’s van die gifgasaanval waren de oorzaak van ophef in de familie en de reactie van Trump hierop die wel raketten stuurt maar niet nadenkt over wat hierop moet volgen. Dat gebeurt dus ook niet, geen vervolg, een solo actie van de president op gevoel. Nu zitten we inmiddels in een precaire situatie met Noord-Korea en dat is dus mijn grote angst, de impulsiviteit die blijkbaar ook door de schoonzoon van Trump niet te beteugelen is, doodeng gewoon. Net zo bang als in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, nee dat niet, maar dat heeft, denk ik, te maken met tijd die accelereert. Geen angst voor mezelf maar wel voor allen die me lief zijn, dat is een andere angst. Ook een angst die ik natuurlijk niet meer herken van de angsten uit de vorige eeuw. Maar wel een angst waar we wakker van zouden moeten liggen. Een beetje sombere Blog maar ik kan niet anders dan een interpretatie geven van de feiten zoals ze nu voor ons liggen, ik wens ons de komende tijd veel sterkte toe.