Een doffe dreun is het weer, na een maand nog een kat verloren. Heen naar de eeuwige jachtvelden en ja, verdriet hoort bij de dood. Hier zou eigenlijk vreugde moeten horen omdat de kat zwaar ziek was. Dat voelt niet zo, die vreugde, doordat in hem, een hele speciale kat van ons is heen gegaan.
Daarover hebben we vandaag nog wat nagefilosofeerd, hoe kan dat? Dat een kat zo speciaal is dat hij voor heel veel van ons een speciale kat was. Wat in die kat maakte dat hij niet alleen aaibaar was maar zelfs mensen die geen kattenliefhebbers waren dat lieten varen. We zijn er nog niet goed uitgekomen waardoor dat kwam. Het had in ieder geval, zo denken we, te maken met zijn grootte en grootsheid. Hij was wel iemand die wat uitstraalde. Een stoere kat vond ik eigenlijk de meest treffende opmerking vandaag. Stoer en daarmee aanvaardbaar ook voor de mannen in deze wereld. Want stoer was ie; type ruwe bolster blanke pit. Grote bek en een klein hartje.
Zo een die op een avond naar buiten sprintte, ineens in het donker was, om zich heen keek en dacht; shit, het is donker, het ziet er heel anders uit dan over dag en het op een sprintje naar het veilige binnendomein zette. Zo’n kat, altijd weer wat anders en meestal bijzonder.
Een grote vent die in een paar weken tijd zichzelf niet meer herkende in de spiegel en die “klein”was geworden, mager, geen eetlust en geen zin. Die geen levenslust meer had die een vreselijke ziekt eruit zijn lijf geperst heeft. Met geweld en met kracht in korte tijd een schim van zichzelf. Dat alles legt een schaduw over deze dag.
© AvK
Over een half jaar, in de zomer, als we met lekker weer allemaal in de tuin zitten dan hebben we het daar niet meer over. Dan, als we aan hem denken en over hem praten, dan toch vooral over de streken, de gekkigheden, aan het zeepje op het toilet waar ie gek op was en andere dingen.
Het ga je goed, jongen