Snelle conclusie

De blog van gisteren over het nieuwe pensioenakkoord is in een lichte staat van opwinding geschreven en dat is niet altijd goed. Het kan leiden tot voorbarige conclusies en natuurlijk; ik had me eerst goed moeten verdiepen in het nieuwe pensioenakkoord; voor de rest neem ik er vooralsnog geen word van terug. Iets anders is de nieuwe crisis die op ons afkomt want deze periode kenmerkt zich natuurlijk door het Covid 19 gebeuren en de gevolgen voor de economie. Daarnaast is de crisis rondom de rassendiscriminatie een onderwerp wat in elke talkshow zijn momenten heeft, en gelukkig ook daarnaast. Ergens deze week ving ik het begrip Zwarte Intifada op, dat werd niet positief gebruikt en daarover kwam ik aan het nadenken. Hoe dat bij u gaat weet ik natuurlijk niet maar bij mij is het zo’n onderwerp wat dan ver in mijn achterhoofd aan het broeden of broeien is. Het zit niet in mijn directe bewustzijn maar eist op een gegeven moment zijn ruimte op. Zwarte Intifada dus wat als woord gewoon afschudden betekent maar door de Palestijnen tot een politiek begrip werd. Behalve dat het wel een lekker woord is geeft het ook goed aan waar bepaalde groepen behoefte aan hebben. Nu behoor ik niet, zoals u weet, tot een bevolkingsgroep die zich kenmerkt door een gele, bruine, mokka, rode of zwarte huidskleur, en alles daartussen, dat is geen interessant gegeven. Dat het in het leven van anderskleurige mensen wel een verschil maakt is droevig, en meer dan dat. Het gevoel van machteloosheid kent u vast allemaal wel, en uw schrijver zeker, en dat machteloosheid leidt tot enorme explosie van uitingen om anders te willen is realiteit en wat mij betreft zeer logisch. Dat gaat soms ook met geweld en bekladding gepaard, ja allemaal waar maar kijk erachter zou ik toch willen oproepen. Allemaal uitingen van veranderingen eisen en willen. Opgegroeid in een dorp waar na de politionele acties ( de Nederlandse oorlog met nu Indonesië) een contingent, dan inmiddels ex-Knillers, met familie komt te wonen. In de klassen die ik mocht bezoeken in ons dorp, kleuterschool, lagere school en het middelbaar onderwijs zaten altijd kinderen met een Indische of Ambonese achtergrond, of Molukkers zoals ze ook wel genoemd worden. Buiten school was het eerst nog een hechte groep, dat veranderde nogal in de loop van de jaren zeventig en tachtig. Gemengde huwelijken noemden we dat, allemaal begrippen die eigenlijk niet meer kunnen, er werd dus getrouwd en daarmee een begin van de assimilatie. Als kind in onze dorpsschool was geen bijzondere verschijning; bijvoorbeeld Silly, Jenny en Jimmy zaten in de klas waar ik ook zat, niets bijzonders mee. Nu weet ik wel anders en zij en anderen waren een klein groepje in een grote witte klas, dat moet zo gevoeld hebben. Wat ik met dit relaas wil zeggen is, dat wat mij betreft, onderwijs en alle clubs en verenigingen hierin de belangrijkste rol spelen. Over die school ga ik nog wel een aparte blog schrijven maar een apart verhaal over dit thema zal niet komen, omdat ik er eenvoudigweg te weinig herinnering aan heb. Dat mag u mij verwijten maar zelf vertaal ik het, heel comfortabel natuurlijk, als; het was niets bijzonders, en of dat voor deze kinderen ook zo was, ik weet het werkelijk niet, dat mag u mij verwijten. Wat anders is de draai van Rutte over dit onderwerp; nooit over gehoord. Nu begrijpt hij inmiddels, ook als historicus, dat Zwarte Piet wel een moeilijke figuur wordt en misschien wel meer nog dan eerder, tot ongewenste vreemdeling moet worden verklaard. Maar dat gaat de liberaal Rutte te ver en daarmee bekent hij geen kleur, om maar in deze beeldspraak te blijven. Dat is hem in meerdere opzichten te verwijten en dat werd gisteren in het door mij eerst verguisde maar nu tot wasdom komende programma M behoorlijk duidelijk gemaakt door Roxane van Iperen. Samen met Willie Wartaal van ” de jeugd van tegenwoordig” bracht ze een ervaren journalist als Sven Kockelmann zichtbaar aan het wankelen. Er kwamen argumenten naar voren die hij nooit had gehoord of nooit van een bepaalde zijde had bekeken, dat was het kijken alleen al waard. Tot slot is het deze en vorige weken gebruik geweest om een zwart vlakje te mailen, twitteren of in je blog te verwerken, nu is mijn achtergrond altijd heel donker dus wat lastig vorm te geven, het idee is er niet minder om ; bij deze.