Voor wie binnenkort moet, het lijkt me goed als jet het volgende doet, ik zou het doen; zap nou even weg,
Voor wie net is geweest; oei, oei het viel (weer) niet mee. Het doet me teruggaan naar mijn kindertijd, naar tijden die ik, naar ik vermoedde, allang vergeten was maar naar nu blijkt, gewoon verdrongen en dus altijd nog alom aanwezig in mijn onderbewuste. Dan wil ik het niet eens hebben over de gruwelen die ik doorstaan moest in de bus van de schooltandarts. Wat was ik jaloers op die hele enkele die niet hoefde want die waren particulier verzekerd. Ja die gingen wel naar de tandarts alleen niet die verschrikkelijke mensen in die bus. Die bus ja want altijd kwamen ze je halen in een speciale bus, daar moest je dan naar toe en even wachten op diegene die voor je was. Dat was dan ook het enige leuke van de schooltandarts, je mocht even op de gangen van de school lopen zonder dat er iemand anders was ( hoe ziet dat er tegenwoordig uit) en geheel zelfstandig naar de bus en vooral weer terug.
© http://www.nznl.com/
Dat dan een aantal jaren en vervolgens ging ik naar het voortgezet onderwijs, in ons dorp. Dat betekende einde schooltandarts en door een toevallige omstandigheid werden we dat jaar ook particulier verzekerd.
Naar een tandarts in een nabijgelegen villawijk alwaar hij de kwaliteit van de schooltandarts bekritiseerde en ik drie weken achtereen op dinsdagmiddag, vanuit school ongeveer, naar de tandarts moest om de hele boel te restaureren. Alle vullingen van de schooltandarts eruit en nieuwe erin.
Behalve de obligate verwijdering van de verstandskiezen ( ja daarna is het nooit meer wat geworden) bleef de last van het tandartsbezoek beperkt tot een enkel gaatje die ik lachend luit uitboren en weer opnieuw vullen. Tot, ja tot deze zomer dus. In een half jaar genoeg pijn geleden denk ik achteraf, ik had een limiet bereikt en nu was het genoeg. Een tandarts wellicht die de geit en de kool wilde sparen en daardoor mij een hernieuwd trauma voor de tandarts bezorgde.
Dit tot genoegen van een ruim aantal familieleden kan ik u vertellen want die vonden het maar bar mooi. Eindelijk was ik eens aan de beurt, ja ja. Als het geen familie was zou ik zeggen; met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Verder is alles weer OK, ik vergeef het ze.