Op de een of andere manier komt het er niet van. Meestal, in moeilijke tijden als deze, luister ik juist veel muziek en heb een soort van troostliedje. Zo één die je dan de hele tijd wil horen, die je rustig maakt, ontroerd of een vals soort van geborgenheid.
In de vorige, soortgelijke, crisis was dat de live versie van the Chicks met Top of the World. Die overigens ook nog eens is gemaakt door the Carpenters maar of de titel van het liedje zo was weet ik niet meer. Overigens waren mijn ouders geen fan, want dat moest je liever net zijn van mijn vader, maar ze waren bewonderaar of, zoals zij het zeiden; die meid heeft een mooie stem en een leuk liedje. Dat zeiden ze overigens ook van BZN en van een groep als Pussycat, verdere uitleg overbodig.
Top of the World dus en nu kom ik er niet toe om muziek te luisteren, ik heb er ook nog geen zin in. Heb misschien ook te weinig ontdekkingen gedaan in de laatste periode. Ja hoor ik u denken, als je geen muziek luistert kom je die ook niet tegen. Helemaal waar maar ik vermaak me momenteel vooral met wat opgenomen TLC programma’s waarvan the Cake Boss mijn grote favoriet is. Het is allemaal zo voorspelbaar dat ik het daarom denk ik leuk vind. Hef je niet na te denken, er gebeuren, in mijn ogen, leuke dingen. Mooie afsluiter van de dag, want zo gebruik ik ’m, als afsluiter. Met een lach en een traan. Die traan heb ik zelf wel dus het gaat om de lach, en die zit in de voorspelbaarheid. Als de heren bakkers elkaar weer eens voortvarend in het Italo/Amerikaans aan het uitkafferen zijn is mijn avond weer goed. Heel anders dan een mooi troostliedje maar we doen het er maar mee.
Naschrift; Toch even nazoeken; het klopte wel wat ik in mijn geheugen opgeslagen had; in 1972 hadden the Carpenters een hit met het gelijknamige nummer.
( https://klinkertjes.nl embedded video’s van Youtube op de website. Daartoe is de ‘Privacymodus inschakelen’ aangevinkt. Dit betekent dat YouTube geen informatie opslaat tot het moment dat u de video gaat bekijken )