Het is bijna klaar, de drieweekse rondreis door Frankrijk. Morgen zullen de rangen victorie kraaien in Frankrijk want na vandaag en gisteren staan twee Franse heren in de top drie. Gisteren en vandaag waren twee bergetappes in de Tour die zijn weerga niet kenden. Door de Pyreneeën was het klimmen en klimmen. Wat zullen die mannen een pijn in de benen hebben.
Het was bij lange na niet het enige nieuws van vandaag en gisteren. Wat heet; er was belangrijker nieuws en dus was het schakelen tussen zenders, opnames maken en proberen de aandacht te verdelen. Het andere nieuws was de terugkomst van verongelukte passagiers van MH 17. Op bijna on-Nederlandse manier verliep het hele proces, van aankomst op de luchtbasis tot en met de rit naar Hilversum waar verder identificatie zal plaats vinden. Niet Nederlands door de manier waarop het zich allemaal voltrok. De waardigheid bleek alleen al uit het feit hoe de kisten vanuit het vliegtuig naar de rouwauto’s gebracht werden. Daar heb ik enorme bewondering voor hoe die mannen ( en vrouwen) dat kunnen. Daar moet toch enorm op geoefend worden/zijn. Het viel me eigenlijk voor het eerst echt op tijdens de bijzetting van prins Claus. De sereniteit en de beheersing waarmee zij het vervoeren van een kist kunnen uitvoeren is belachelijk goed. Die beheersing en sereniteit, noem het waardigheid zag ik ook nu terug. De begeleiding van de rouwstoet over de snelwegen richting het Hilversumse grenst dan weer aan het ongelofelijke. Natuurlijk is het erg, en natuurlijk zijn heel veel mensen betrokken of voelen zich betrokken. Het creëert een klimaat van saamhorigheid maar ook hier hoort een signaaltje van de andere kant van de medaille. Hoe erg het ook is allemaal, er sterven meer mensen onnodig op deze wereld en het dodental in Nieuw Palestina, noem ik maar even de Gazastrook en de Westbank staat inmiddels ook op 500 slachtoffers, voor een groot deel hebben die daar ook niet om gevraagd.
Het is absoluut niet de maat nemen van andermans verdriet, daar ben ik zeer op tegen en dat doe ik hier ook niet. Alleen zou ik willen dat het verdriet om ongevraagd leed over meerderen gespreid werd. Dat we ook een dag van rouw hebben voor al deze slachtoffers, een nieuwe rouwdag maar dan voor oorlogsslachtoffers. Die hebben we toch al hoor ik u denken. Dat klopt natuurlijk maar toch beperkt zich dat al te vaak tot het herdenken van slachtoffers uit de tweede wereldoorlog. Ook heel goed maar ik zoek een andere dag; een voor oorlogsslachtoffers van dat jaar of zo. U merkt dat het nog broeit in mijn hoofd, dat het geen uitgewerkt idee is, dat er nog over nagedacht moet worden alvorens er een mooi plan komt. Saamhorigheid bij deze ramp hebben mij nog maar weer eens overtuigd dat wij, Nederlanders, dat een mooi gevoel vinden. Dat we er bij tijd en wijle zelfs behoefte aan hebben. Dat het toch onnodig moet zijn om op een volgende ramp te wachten voordat we dat gevoel weer hebben. Dat gevoel is goed, de reden waarom niet. Daar moeten we wat aan doen.