Een druk weekje toch. Dat heb ik vaker; kijk je naar zo’n week en denkt; dat valt mee. Nou valt de week ook wel mee maar toch veel te doen. Veel afspraken en afspraakjes, oppakken van oude afspraken als het bezoek aan de fysio-fit. Een feest deze keer. Na een stilstand van drie maanden, schat ik, weer aan de fysio-fit, of trimmen en in meer populair taalgebruik wordt het dan joggen 
Het bekende fysio meisje was er niet en nu weer eens een jonge vent, mannetje eigenlijk een jongetje nog. Hij ging ons even opwarmen en dat deed ie door ons te laten opstappen. Je krijgt een laag bankje voor je staan en dan in alle mogelijke variaties moet je de trap op, trap af en telkens maar één trede uiteraard. Na vijf minuten toch even voorzichtig te informeren of; als we hiermee klaar waren er koffie was of naar huis mochten.
Anderen vonden het ook vermoeiend zag ik wel maar zeggen er dan niets van. Dat doe ik wel maar dan op mijn manier. Gevolg was gelach door het zaaltje en de sfeer alweer een beetje ontspannen. Zo probeer ik met een lach en een grapje hier en daar het uur door te komen. Het jongetje, die alle oefeningen mee deed en zo fit als een hoentje natuurlijk nergens last van had, dat jongetje weet vast wel wat ie aan het doen is. Technisch prima maar van mensen moet ie nog wel even leren, hoe die in elkaar zitten. Dat is het lastigste van elk beroep wat zich met mensen bezig houd, begrijpen wat de ander wil, van jou wil. Hoe die zich voelt en waarom, en vooral wat jij daar, in jouw specifieke rol, in kan betekenen. Moeilijk maar leuk, met mensen bezig zijn.