Tussen hoop en vrees

Het is zondag en vandaag begin ik met een start voor het onderzoek morgen. Mijn gehele darminhoud moet er voor morgenvroeg uit zijn en als het even kan moet de binnenkant lekker schoon. Dat betekent een nare drank en veel drinken ernaast zodat de boel schoon is waar het nooit licht wordt. Voor dit onderzoek heb ik eerst nog een gesprek met een andere behandelaar over mijn andere kwaal. Dat gesprekje vind ik eigenlijk spannender dan het onderzoek, vooral omdat er niets zinnigs over de uitkomst te zeggen valt, tussen hoop en vrees. Het bepaalt de naaste toekomst; gaat dezelfde behandeling door of moet ik switchen naar een andere behandeling. We gaan het zien wat het gaat worden. Het is waarschijnlijk een al lang bestaand gezegde alleen ik kende deze niet maar hij is wel waar; wat mij betreft dan. “Een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest”, en dat is er aan de hand natuurlijk. Vooraf zie je op tegen alles wat er komen gaat en met een beetje geluk is het ook weer voorbij voor je het weet. Dat hou ik mezelf steeds voor maar het helpt niet, tot nu toe. Zo dadelijk, om 12u mag ik nog een lichte lunch en dan is het tot morgen 9.30u gebeurd met eten, drinken wel maar dan beperkt. De vastenperiode is allang voor carnaval begonnen. Het is maar zo. Deze dag wordt een frequent bezoek aan de wc voorspeld, en niet allen voorspeld; ik weet uit eerdere ervaringen dat het ook zo is. Dat maakt dat we een thuisdag hebben vandaag en de dag een beetje doorkomen met tv, computer en wat lezen. Het is vandaag zondag en in de winter betekent dat heel veel wintersport op de Duitse zenders. Heerlijk is dat en ook als ik geen onderzoek aanstaande heb probeer ik te kijken naar het rodelen, het bobsleeën en skeleton. Op je buik, op een klein sleetje de baan naar beneden nemen. Met indrukwekkende snelheid, met je neus vlak boven de ijsvloer; helden en heldinnen wat mij betreft. Snelheid is toch wat mij wel intrigeert denk ik want ik volg natuurlijk met heel veel plezier al hel lang de Formule 1; James Hunt was mijn eerste favoriet maar gisteren zag ik mannen in Kitzbühl naar beneden gaan op twee smalle latten met een snelheid van meer dan Auto’s140 km/h. Het spectaculaire van zulke snelheden blijft fascineren, en waarom? Geen idee waarom want ik heb er dan weer geen angst voor. In de tijd dat we naar Zwitserland op en neer reden was 200 km/h en meer geen uitzondering. Het is trouwens op de Duitse Autobahn meestal zo druk tegenwoordig dat die snelheden of niet meer mogen of nog zelden gehaald kunnen worden. Ongetwijfeld zal er deze of gene vast nog weleens met een snelheid van 250 tot 300km/h kunnen scheuren maar de stukken dat het kan worden minder en korter. Ook daar zullen ze moeten gaan aanpassen vrees ik voor de mensen die het fijn vinden om nu en dan het gaspedaal eens goed in te trappen. Nog even en dan ga ik weer scheuren; op en neer naar de wc; ook dat is aanpassen want mijn gaspedaal wordt door wat anders goed ingetrapt.