Het is vrijdagavond en een beetje uitgewoond van alle emoties zit ik op de bank naar een Amerikaanse sitcom te kijken. Van het soort die ik erg leuk vind maar vandaag gaat het een beetje langs me heen. Terug van het huis in Beekbergen waar ma al slapend is achter gelaten. Waar ze nu in alle besef komt van de beslissingen die ze heeft genomen. Niet, of bijna niet, meer verhuld achter het gordijn van altijd belangstelling hebben voor de ander, de ander die belangrijk is en bijna verlegen worden onder alle aandacht voor haar. Maar ze is moe, moe gestreden om zolang mogelijk te blijven wie ze is ,maar ze kan bijna niet meer. Het leven begint haar zwaar te vallen en op steeds meer momenten is haar dat steeds beter aan te zien.
Bij het weg gaan zeggen we slaap lekker en welterusten. Dat menen we ook van harte maar we weten dat ze het er moeilijk mee heeft en ze kan dat bijna niet onderdrukken. Zo zit ik op een vrijdagavond een beetje uitgewoond op de bank en kijk naar een Amerikaanse sitcom, ik zie het wel maar ik kijk niet, mijn gedachten zijn elders.