Zoals alles zo hoopvol begint zo is ook een beetje het einde van dit feuilleton. Op het moment dat je een voet buiten de deur zet ( van je werk) dan ben je ook al bijna weer binnen. Met dit gezegde is eigenlijk alles gezegd want zo voelde de hele vakantie maar zeker deze week in Duitsland. Op zaterdag om 4 uur in de ochtend vertrokken, wij versterken dat moment door een mooie tijd en een goede reis te wensen en daarbij elkaar de hand te schudden. De zaterdag erop om 19 u waren we weer binnen. In een vloek en een zucht was het voorbij. Onvoorstelbaar. Dan te bedenken dat we de laatste twee dagen nog zoveel leuke dingen hebben gedaan en veel hebben gezien. Mooie foto’s gemaakt van het Panorama dat ons onderweg geboden werd. Met uit de bergen trekkende wolken, met mooie vergezichten en mooie objecten.
Even de draad nog oppakken; we waren dus in de Zoo geweest en onder genot van prachtig weer en een leuke speeltuin kwamen we te spreken over de terugreis. Onze oudste met aanhang wilden eigenlijk op vrijdagavond terugrijden, lekker rustig en de jongens konden dan al een heel stuk in de nacht slapen. Goed plan en dan konden wij, op ons dooie gemak, zaterdag de boel afsluiten, de sleutel inleveren en naar huis rijden. Dat betekende dat we nog 24 uur hadden en die moesten natuurlijk een beetje gevuld. Het bier moest nog op, we willen nog lekker eten etc. Waar we eigenlijk wel zin in hadden was een pizza maar waar vind je die. Dat was eenvoudiger dan het eerst leek. Bij terugkomst van de Zoo voor het eerst boodschappen gedaan bij de lokale Edeka ( supermarkt) waar ik nog een heel verhaal over kan vertellen, en dat doe ik ook maar even in verkorte vorm. Het was een supermarktje zoals je die bij ons op het platteland ook nog wel vind ( in Harfsen bijvoorbeeld). Alles hebben ze en tot onze grote verbazing ook nog een aparte afdeling voor brood en gebak en een aparte slager. Snel onze inkopen in een mandje en dan naar de kassa waar een mevrouw achter de kassa stond in een keurig Duits wit schort. Die mw. zelf is van de leeftijd waarop op mijn werk wel grappen worden gemaakt in de zin van; als wij pensioen krijgen hebben we de laatste cliënten achter onze eigen rollator geholpen. Van die leeftijd was die mevrouw maar helaas had ze ook een tempo waarmee de klanten vijftig jaar terug zeer tevreden waren maar nu toch echt niet meer, zo langzaam ging het. Voor ons was eerst nog een mw. aan de beurt met alleen een bak ijs maar degenen die aan de beurt waren, een moeder en zoon is onze inschatting, zorgde wel voor een komisch tafereel. De moeder had onvoldoende geld in de portemonnee en de zoon moest bijspringen. Dat kostte hem, gezien het gemopper en geknetter nogal moeite. Bovendien sprak de man met zijn kaken op elkaar geklemd, u weet wel,; zoals een typetje van Koot en Bie. Jaaaa moeeddeerrrrr; ggooeeddd moeeddeerrrrr. Weet u het nog en dat hadden wij, daar in een dorpje het Mittlere Schwarzwald, live voor ons staan. Er ontspon zich een onverstaanbaar gesprek tussen de moeder en de zoon waarbij ze elkaar voor rotte vis uitmaakten en nadat de zoon met heel pijn en moeite, in zijn hart en in zijn portemonnee, de rekening had voldaan vertrokken zij uit de winkel. U begrijpt; zodra het enigszins gepast kon zijn wij in lachen uitgebarsten.
We zouden dus pizza eten en die hebben ze diepvries genoeg maar wij wilden wel een echte. In het plaatsje zou er een zijn en de plek waar dat was leek toch enigszins merkwaardig want gevestigd in de voormalige Kneipe Gasthof Engel waar een Duits echtpaar van Turkse komaf de kroeg had overgenomen ( of gepacht?) en daar, in een van de zijruimtes, werden de pizza’s bereid en gebakken. Het is de enorme tegenstelling die een beetje op de lachspieren werkte. Het echtpaar heeft een kroeg gehuurd ( of gekocht) om er een pizzeria in te beginnen. Nu waren de stamgasten van de Engel hun plekje nog niet vergeten en die zaten aan de Stammtisch te drinken uit bierflesjes want de tap doet of deed het niet. Daar waren ze waarschijnlijk (nog) niet op bedacht. 
Dat behalve de pizza’s ook een andere inkomstenbron lonkte, wellicht tegenstrijdig aan hun opvoeding maar het was wel aandoenlijk. Heel hard werkende mensen die aan elkaar en aan hun nieuwe werkomgeving moeten wennen. Niettemin hebben we een geweldig lekkere pizza gehad die echt heerlijk smaakte. Nadat we lekker hadden gegeten zijn we er nog op uit geweest, zowel in de avond als de volgende dag. Gewoon lekker toeren door het landschap en nadat we de laatste dag, met alle restjes nog een maaltijd hadden gemaakt en de jongens de laatste Paula toetjes hadden gegeten werd de boel ingepakt en ging onze oudste, met de aanhang naar huis. De ouwelui, het andere Klinkertje en ik, achterlatend in een vakantiehuis die wel heel groot was voor ons tweeën. Maar u kent ons, niet getreurd en genietend tot het laatste moment hebben we nog een geweldig mooie tocht gemaakt tot in de avondschemering en het andere Klinkertje geen foto’s meer kan maken vanwege de invallende duisternis. Terug hebben we de laatste borrel en bieren op gedronken en pakken ook wij in om de volgende dag te vertrekken. Eenmaal onderweg pakken we de draad weer op nadat we toch enigszins uit ons doen Tennenbronn vaarwel hadden gezegd. We rijden binnendoor grofweg in de richting van Karlsruhe en komen onderweg, 
na Kaltenbrunn, een geweldig uitzocht tegen;richting de Zwitserse grens, heel erg mooi en imponerend. Na wat verder gereden te hebben denken we ineens al bijna thuis te zijn. Eerst komen we Smurfit Kappa tegen om even verderop ineens Mayr-Melnhof te zien opduiken. Voor de mensen die er werken bekend terrein in Gernsbach, maar het was wel even een raar moment. Verderop komen we in het wijnlandschap langs de Rijn terecht. Heel mooi landschap en het blijft nog wat heuvelachtig. Uiteindelijk rijden we, als het ware, tussen Keulen en Venlo door naar het noorden waar we uiteindelijk uitkomen in Warbeyen; u komt het tegen als u van Emmerich am Rhein naar het mooie Kleve rijdt. Net een kwartier voor we dit dorpje bereiken begint het te gieten met een apocalyptisch karakter, wat een regen. Er zullen mensen zijn die dachten dat het einden der tijden was gekomen, in ieder geval de mensen die we even later op de A3 ( Duitsland) met motor en auto zien schuilen onder een viaduct over de Autobahn. Het werd ons ook te link, niet vanwege het weer maar door het gedrag van medeweggebruikers dat we de eerste afslag hebben genomen en zo waren we opeens weer in Nederland. Wat we niet vergeten is elkaar de hand te schudden; toch weer blij te zijn heelhuids in Nederland te zijn, dat wij het mooi gehad hebben, dat de auto ons weer thuis bracht en dat we gauw maar weer op vakantie mogen, zeker op deze manier, dat is een handdruk waard.