Vandaag op route geweest en bij de helft van de bezoeken komt het langs; de situatie in Frankrijk. Allemaal hebben ze er een mening over. Ook allemaal verschillende ideeën en ik hoef niet, en ben ook niet in de positie, om er over in discussie te gaan. Dat hoef ik van mezelf ook niet meer; ik luister naar wat mensen vertellen en vinden, een paar vraagjes en dan gaan mensen los. Zo was een mening dat; hoe verschrikkelijk het allemaal is; het recht om maar te zeggen wat je wil heeft grenzen. De mevrouw vertelde het wat sterker en in andere woorden maar daar kwam het eigenlijk op neer. Het klein-burgerlijke van de jaren vijftig kwam er ook doorheen, het volgzame en de spruitjeslucht zal ik maar zeggen. Zij had voor haarzelf het grootste gelijk van de wereld.
Om maar eens anders te vertalen zie ze eigenlijk; “kunnen we altijd maar zeggen wat we willen?” Dat is het leuke van mijn werk, en mijn houding in dit werk. Ik hoor het aan en neem het voor kennisgeving aan. Vind er van alles van maar ga er niet over in discussie. Daar is ook geen tijd meer voor want intussen heb ik de steunkousen aan en de stoma gewisseld en dus tijd om te gaan. Interessante ideeën gaan er toch rond in een, relatief sociaal economisch zwakke wijk, in de plaats waar ik nu werk. Niemand had een instant oplossing maar wel een mening maar eigenlijk was iedereen, waaronder ik, de weg kwijt vandaag op mijn route. Overigens kwam er nog wel sterkere koffie op tafel maar die zal ik u besparen.