Het waren wel weer van die dagen, de laatste vijf, zes dagen. Wat een ellende toch weer. Het was lang geleden dat ik zoveel oorpijn heb gehad en nu en dan nog.
De laatste keer zal eind jaren zestig zijn geweest. Met mijn moeder mee op wereldreis, met de bus. Opstappen bij de PilloPak om vervolgens in Dieren uit te stappen (de VAD, zo heette de autobusdienst, de Veluwse Autobus Dienst). Vandaar ging de bus dwars door Rheden naar Velp, waar we moesten uitstappen bij de eerste halte. Vandaar liepen we de naastgelegen villawijk in waar hij woonde, dr Staal. Hele aardige man, in mijn herinnering die veel aandacht had voor mij en dieme vooral goed kon geruststellen. Door de woorden en hoe de dokter deed wist ik het ook zeker, hier ging niets engs gebeuren.
Dr wist al snel wat ik had maar kon er, behalve wat tabletten niet veel aan doen. Een steenpuist in de gehoorgang was de oorzaak van alle ellende. Het duurde een hele tijd voor ik eraf was en het heeft nog een aantal bezoekjes aan de dr opgeleverd. Uiteindelijk, en zo gaat het natuurlijk altijd, lost het probleem zich op en houdt de pijn op.
Afgelopen weekend nog veel pijn, veel uitstralend naar de kaken hetgeen misschien wel logisch is. Ondanks de pijn toch nog zoveel besef dat het ook andersom kan en ik tijdens het weekend besloot dat maandag de tandarts gebeld moest worden. Dit kon bijna niet, zoveel antibiotica en pijnstilling en toch nog zoveel pijn. Onmogelijk bijna nog dat dit vanuit het oor kon komen, dus maandag de tandarts.
De diagnose was toch nog bijzonder rap gesteld, na een paar ferme tikken met een instrumentje op de kiezen in de onderkaak begon de pijn zich te manifesteren na een minuutje. Die scherpe en bij tijden ondragelijke pijn. “Nu gaan we zien” zei de tandarts en zette een flinke spuit in de onderkaak ter hoogte van een, voor hem, verdachte kies. Na een seconde of vijftien, een onverwachte maar geweldige ervaring, de inmiddels beruchte en kenmerkende pijn; weg, helemaal weg. Ongelofelijk, als ik wat religieuzer was zou ik onze Lieve Heer op de blote knieën danken, wat een gevoel, geen pijn.
Dat duurde maar even want de boel moest natuurlijk open en bij het verwijderen van de zenuw heb ik toch nog een lichte jump van een halve meter in de tandartsstoel gemaakt, maar toen was het ook voorbij.
Wat een ellende maar toch ook erg blij. Geen oorontsteking zei de tandarts maar het is kiespijn dokter.
Het leven is soms zo gecompliceerd en tegelijkertijd zo eenvoudig.
Ga naar de inhoud
